Home ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

1850
Συναξάρι Δεκεμβρίου
29 Δεκεμβρίου
  • Τὰ Ἅγια Νήπια (περίπου 14.000) ποὺ ἐσφάγησαν µὲ διαταγὴ τοῦ Ἡρῴδη
  • Μνήµη πάντων τῶν Χριστιανῶν ποὺ πέθαναν µαρτυρικὰ γιὰ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ πείνα, δίψα, κρύο καὶ µαχαῖρι
  • Ὁ Ὅσιος Μάρκελλος
  • Ὁ Ὅσιος Θαδδαῖος ὁ ὁµολογητής
  • Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα
  • Ὁ Ὅσιος Βενιαµίν
  • Ὁ Ὅσιος Ἀθηνόδωρος
  • Ὁ Ὅσιος Γεώργιος, ἐπίσκοπος Νικοµηδείας, ποιητὴς ἀσµατικῶν Κανόνων καὶ Τροπαρίων
 

Τὰ Ἅγια Νήπια (περίπου 14.000) ποὺ ἐσφάγησαν µὲ διαταγὴ τοῦ Ἡρῴδη

Ὅταν οἱ Μάγοι δὲν ἐπέστρεψαν στὸν Ἡρῴδη νὰ τοῦ ποῦν ποῦ εἶναι ὁ Χριστός, ὁ πονηρὸς αὐτὸς βασιλιὰς µηχανεύθηκε ἄλλο σχέδιο γιὰ νὰ ἐξοντώσει τὸ Θεῖο Βρέφος. Εἶχε ἀκούσει ὅτι, σύµφωνα µὲ τὶς Γραφές, τόπος γέννησης τοῦ Χριστοῦ θὰ ἦταν ἡ Βηθλεέµ. Ἐπειδὴ ὅµως δὲν γνώριζε ποιὸς ἦταν ὁ Ἰησοῦς, ἂν βρισκόταν µέσα στὴν Βηθλεὲµ ἢ στὰ περίχωρά της καὶ ἐπειδὴ συµπέρανε ὅτι τὸ παιδὶ θὰ ἦταν κάτω ἀπὸ δυὸ χρονῶν, ἔδωσε διαταγὴ νὰ σφαγοῦν ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς Βηθλεὲµ καὶ τῶν περιχώρων της, µέχρι τῆς ἡλικίας τῶν δυὸ ἐτῶν. Ἡ σφαγὴ ἔγινε ξαφνικά, ὥστε νὰ µὴν µπορέσουν οἱ οἰκογένειες νὰ ἀποµακρυνθοῦν µὲ τὰ βρέφη τους. Καὶ οἱ δυστυχισµένες µητέρες εἶδαν νὰ σφάζονται τὰ παιδιὰ τοὺς µέσα στις ἴδιες τὶς ἀγκαλιές τους. Ἡ χριστιανικὴ Ἐκκλησία, πολὺ σωστὰ ἀνακήρυξε Ἅγια τὰ σφαγιασθέντα αὐτὰ παιδιά, διότι πέθαναν σὲ µία ἀθῴα ἡλικία καὶ ὑπῆρξαν κατὰ κάποιο τρόπο οἱ πρῶτοι µάρτυρες τοῦ χριστιανισµοῦ. Μπορεῖ βέβαια νὰ µὴ βαπτίσθηκαν ἐν ὕδατι, βαπτίσθηκαν ὅµως µέσα στὸ ἴδιο εὐλογηµένο αἷµα τοῦ µαρτυρίου τους.

Μνήµη πάντων τῶν Χριστιανῶν ποὺ πέθαναν µαρτυρικὰ γιὰ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ πείνα, δίψα, κρύο καὶ µαχαῖρι

Αὐτὴν τὴν ἡµέρα ἡ Ἐκκλησία µας ὅρισε νὰ γιορτάζουµε τὴν µνήµη ὅλων τῶν Χριστιανῶν, ποὺ µαρτύρησαν γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ ὀνόµατά τους δὲν µᾶς εἶναι γνωστά. Ἡ γιορτὴ αὐτὴ µᾶς διδάσκει, ὅτι τὸ βλέµµα τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι ὅµοιο µὲ τοῦ ἀνθρώπου. Διότι οἱ ἄνθρωποι, συνήθως δοξάζουν καὶ τιµοῦν αὐτοὺς ποὺ γίνονται γνωστοὶ καὶ διάσηµοι, ἐνῷ ὁ Θεὸς βλέπει γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους, διάσηµους καὶ ἄσηµους, ἀρκεῖ ὅλοι νὰ πράττουν εὐσυνείδητα τὸ θέληµά Του. Ἔτσι καὶ ὁ µικρότερος τῶν Χριστιανῶν αὐτῶν, θὰ λάµψει ἀσύγκριτα περισσότερο ἀπὸ τοὺς πιὸ φαντασµένους καὶ ἀστραφτεροὺς βασιλεῖς τῆς γῆς, ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα τῆς τελικῆς δικαίωσης.

Ὁ Ὅσιος Μάρκελλος

Πέτυχε στὴν ζωή του, διότι µὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ κατάλαβε ὅτι οἱ κοσµικὲς λαµπρότητες φαίνονται καὶ ἀφανίζονται ὅπως τὰ ἄνθη. Καὶ εἶχε τὴν πεποίθεση ὅτι ζωὴ ἀληθινὴ καὶ κερδισµένη εἶναι µόνο ἐκείνη, ποὺ ἀφιερώνεται στὴν ὑπηρεσία τοῦ καλοῦ, ἐπάνω στὸν δρόµο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Μάρκελλος ἔζησε τὸν 5ο αἰῶνα, ἐπὶ πατριαρχείας Γενναδίου τοῦ Α΄ (458-471) καὶ βασιλέως τοῦ Λέοντα Α΄ τοῦ Μακέλλη. Ἡ καταγωγὴ τοῦ Μαρκέλλου ἦταν ἀπὸ τὴν Συρία καὶ ἡ οἰκογένειά του ἦταν ἀρκετὰ πλούσια. Ἐπειδὴ οἱ γονεῖς του ἀγαποῦσαν τὰ γράµµατα, στόλισαν τὸν γιό τους µὲ πολλὴ παιδεία. Ἀλλ΄ ἡ καρδιὰ τοῦ νέου, εἶχε µέσα της ζωηρὴ καὶ ἀκοίµητη τὴν φλόγα τῆς εὐσέβειας. Τὰ κοσµικὰ ἀξιώµατα δὲν τὸν ἐνδιέφεραν. Μὲ τέτοιες διαθέσεις πῆγε στὴν Ἔφεσο, ὅπου µπῆκε σὲ µοναστήρι καὶ ἔγινε µοναχός. Ἀπὸ ἐκεῖ πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, στὴν Μονὴ Ἀκοιµήτων, ὅπου ἡγούµενος ἦταν ὁ Ἀλέξανδρος. Ἐκεῖ, γρήγορα διακρίθηκε γιὰ τὶς ἀρετές του καὶ ἀγαπήθηκε πολὺ ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς τῆς Μονῆς, γιὰ τὴν ταπεινοφροσύνη ποὺ διατηροῦσε, ἂν καὶ ἦταν ἄνθρωπος µελέτης καὶ µεγάλης διανοητικῆς ἀξίας. Ἀφοῦ πέθανε ὁ ἡγούµενος Ἀλέξανδρος καὶ ὕστερα ὁ διάδοχός του, Ἰάκωβος, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐκτίµηση τῶν ἀδελφῶν, ἀνέδειξε ἡγούµενο τὸν Μάρκελλο. Ἡ διοίκησή του ἦταν ἄριστη. Σύµφωνα µὲ ἄλλη γνώµη, τὴν µονὴ Ἀκοιµήτων εἶχε κτίσει αὐτὸς ὁ Ὅσιος Μάρκελλος, πιθανῶς στὴν θέση τοῦ σηµερινοῦ Τσιµπουκλί. Ἔτσι µὲ αὐτὴν τὴ θεία καὶ ὁσία ζωή του κοιµήθηκε καὶ ἀναπαύτηκε ὁ Μάρκελλος στὴν Μονή του.

Ὁ Ὅσιος Θαδδαῖος ὁ ὁµολογητής

Ἦταν Σκύθης καὶ ὑπηρέτης τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτη, στὴν Μονὴ τοῦ ὁποίου ὁ Θαδδαῖος ἔγινε µοναχὸς καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν αὐστηρὴ ἄσκηση. Κάποτε λοιπόν, ὅταν συνόδευε στ΄ ἀνάκτορα τὸν ἡγούµενό του, Θεόδωρο, ἤλεγξε τὸν βασιλιὰ Μιχαὴλ (820- 829) (ὁ Μ. Γαλανὸς ἀναφέρει τὸν Λέοντα τὸν Ε΄) µπροστὰ στὴν Σύγκλητο γιὰ τὴν ἀσέβειά του ἀπέναντι στὶς ἱερὲς εἰκόνες. Τότε ὁ βασιλιὰς τὸν ἐξανάγκαζε νὰ ποδοπατήσει τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, πρᾶγµα ποὺ ὁ Ὅσιος ὄχι µόνο δὲν ἔπραξε, ἀλλὰ ἀπεκάλεσε τὸν βασιλιά «πληρωµένο τύραννο καὶ ἀκάθαρτο». Τότε βασανίστηκε σκληρά, σύρθηκε ἀπὸ τὰ πόδια στοὺς δρόµους τῆς πόλης, ὁπότε µετὰ τρεῖς µέρες πέθανε.

Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα «πλησίον τοῦ Χαλκοῦ Τετραπύλου».
 
Ὁ Ὅσιος Βενιαµίν

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ δὲ Ἅγιος Νικόδηµος, ἀναφέρει ὅτι πέθανε ἀπὸ ὑδρωπικία καὶ ὅτι στὸν Εὐεργετινὸ ὑπάρχει ἀπόφθεγµά του.

Ὁ Ὅσιος Ἀθηνόδωρος

Στὸν Κώδικα 1578 τῶν Παρισίων, ὁ Ἀθηνόδωρος συνοδεύεται καὶ ἀπὸ ἄλλους ὁσίους πατέρες, τοὺς Βαβύλα καὶ Βενιαµίν. Πάντως ἦταν ἀσκητής (ἄγνωστο ποῦ) καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Γεώργιος, ἐπίσκοπος Νικοµηδείας, ποιητὴς ἀσµατικῶν Κανόνων καὶ Τροπαρίων

Ἔζησε στὴν θορυβώδη καὶ µεγάλη γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἐποχὴ τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φωτίου (857-891), µὲ τὸν ὁποῖο καὶ διατηροῦσε ἀλληλογραφία. Σύνθεσε δυὸ ἐγκώµια στὴν γιορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου καὶ µελοποίησε τὴν Ἀκολουθία τους. Μελοποίησε ἐπίσης τὸν προεόρτιο Κανόνα στὸν Εὐαγγελισµό, καθὼς καὶ ἄλλους Κανόνες στὴν Θεοτόκο. Συνέγραψε µάλιστα καὶ πανηγυρικοὺς λόγους, ὅπως στὰ Εἰσόδια, στὴν σύλληψη τῆς Ἁγίας Ἄννας καὶ στὸ «Εἰστήκεισαν παρὰ τῷ Σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ». (Στοιχεῖα τῆς βιογραφίας του συγχέονται µ΄ αὐτὰ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἐπισκόπου Ἀµάστριδος, κυρίως ὅσον ἀφορᾷ τὴν ποίηση τῶν ἀσµατικῶν Κανόνων. Ἴσως, βέβαια, νὰ συµβαίνει καὶ τὸ ἀντίθετο).

 

Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη