Home ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΙΟΥΛΙΟΣ 1 ΙΟΥΛΙΟΥ

1 ΙΟΥΛΙΟΥ

1922
Συναξάρι Ιουλίου
01 Ἰουλίου
  • Οἱ Ἅγιοι Κοσµᾶς καὶ Δαµιανὸς οἱ Ἀνάργυροι
  • Ὁ Ὅσιος Πέτρος τοῦ Πατρικίου ἐν τοῖς Εὐάνδρου
  • Οἱ Ἅγιοι 2000 Μάρτυρες
  • Ὁ Ἅγιος Μαυρίκιος
  • Οἱ Ἅγιοι 25 Μάρτυρες οἱ ἐν Νικοµηδείᾳ
  • Ὁ Ὅσιος Βασίλειος, κτήτορας τῆς Μονῆς Βαθέος Ῥύακος
  • Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ Θαυµατουργὸς καὶ οἱ σὺν αὐτῷ
  • Ὁ Ὅσιος Λέων ὁ ἐρηµίτης
Οἱ Ἅγιοι Κοσµᾶς καὶ Δαµιανὸς οἱ Ἀνάργυροι

Ἦταν ἀδέρφια καὶ κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ῥώµη. Σπούδασαν καὶ οἱ δυὸ τὴν ἰατρικὴ καὶ ἐξάσκησαν αὐτὴ ὄχι σὰν ἐπικερδὲς ἐπάγγελµα, ἀλλὰ σὰν φιλανθρωπικὴ διακονία. Χρήµατα δὲν δέχονταν, οὔτε ἀπὸ φτωχό, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἀπὸ πλούσιο. Κυρίως, ἔτρεχαν καὶ πρόσφεραν πρόθυµα τὶς ὑπηρεσίες τους στοὺς φτωχούς, παρὰ στοὺς πλουσίους, διότι, ὅπως ἔλεγαν, µία καλύβα ἔχει περισσότερη ἀνάγκη ἀπὸ ἕνα παλάτι. Ἀλλὰ καὶ ὅταν θεράπευαν κάποιον ἀσθενῆ πλούσιο καὶ αὐτὸς µὲ τὴν βία τοὺς ἀνάγκαζε νὰ δεχθοῦν ἀµοιβή, αὐτοὶ τοῦ σηµείωναν τὸ ὄνοµα ἑνὸς φτωχοῦ ἀσθενοῦς καὶ τὸν προέτρεπαν σ᾿ αὐτὸν νὰ δώσει τὴν ἀµοιβή τους.
Ὁ Θεός, µάλιστα, εὐλόγησε τὴν ἰατρική τους καὶ µὲ θαυµατουργικὴ δύναµη. Αὐτό, ὅµως, κίνησε τὸ φθόνο τῶν ἄλλων γιατρῶν, µὲ πρῶτο τὸ δάσκαλό τους, ποὺ τοὺς µισοῦσε ἐπιπλέον, διότι αὐτοὶ ἦταν χριστιανοί. Κάποια µέρα, λοιπόν, ἐνῷ µάζευαν θεραπευτικὰ βότανα, τοὺς δολοφόνησαν, ἀφοῦ τοὺς ἔσπρωξαν µὲ ὁρµὴ στὸν γκρεµό. Φάνηκε, ἔτσι, ἡ καταστρεπτικὴ ἰδιοτέλεια τῶν συναδέλφων τους, καὶ ἀντίθετα πόση «φιλαδελφίαν ἀνυπόκριτον», φιλαδελφία ἐλεύθερη ἀπὸ κάθε προσποίηση καὶ ὑποκρισία, καλλιεργοῦσαν οἱ δυὸ Ἅγιοι Ἀνάργυροι.
Ὁ Ὅσιος Πέτρος τοῦ Πατρικίου ἐν τοῖς Εὐάνδρου

Ὁ Ὅσιος Πέτρος, ἔζησε στὰ χρόνια τῶν αὐτοκρατόρων Κωνσταντίνου καὶ Εἰρήνης (780). Ὁ πατέρας του ὀνοµαζόταν Κωνσταντῖνος καὶ ἦταν Πατρίκιος καὶ στρατηγὸς τοῦ βασιλιᾶ. Ἔτσι ὁ Πέτρος εἶχε τὴν εὐχέρεια καὶ σπούδασε φιλοσοφία καὶ ἄλλες ἐπιστῆµες, στὶς καλύτερες σχολές. Ἔπειτα παντρεύτηκε καί, µετὰ τὸ θάνατο τοῦ πατέρα του, ἔγινε Δοµέστικος τῶν σχολῶν καὶ Πατρίκιος. Τότε βασιλιᾶς ἦταν ὁ Νικηφόρος Α´. Σὲ κάποια ὅµως ἀποτυχηµένη ἐκστρατεία κατὰ τῶν Βουλγάρων, ὁ Πέτρος µαζὶ µὲ ἄλλους 50 ἄρχοντες συνελήφθη. Κατόπιν λέγεται, ὅτι τοῦ παρουσιάστηκε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, τὸν ἐλευθέρωσε καὶ τὸν συνόδεψε µέχρι τὴν πατρίδα του. Ἀλλ᾿ ὁ Πέτρος καταφρόνησε τὰ τοῦ κόσµου, ἀνέβηκε στὸν Ὄλυµπο καὶ ἔγινε µοναχὸς κοντὰ στὸν ὅσιο Ἰωαννίκιο. Μετὰ 34 χρόνια, καὶ ὅταν πέθανε ὁ ἅγιος γέροντάς του, ἐπανῆλθε στὴν Κωνσταντινούπολη (847). Ἐκεῖ, κοντὰ στὸ Ναὸ τοῦ Εὐάνδρου, ποὺ εἶχε κτίσει ὁ ἴδιος, ἔκανε µία µικρὴ καλύβα. Μέσα σ᾿ αὐτὴν τὴν καλύβα, ἔζησε ὀκτὼ χρόνια ἀσκητικὰ καὶ θεάρεστα. Πέθανε εἰρηνικὰ τὸ ἔτος 854.

Οἱ Ἅγιοι 2000 Μάρτυρες

Ὅλοι µαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Μαυρίκιος

Μᾶλλον εἶναι ὁ ἴδιος µ᾿ αὐτὸν τῆς 27ης Δεκεµβρίου – βλέπε βιογραφία του τὴν ἡµέρα αὐτή. (Ἐδῶ ὁρισµένοι Συναξαριστὲς ἀναφέρουν καὶ τὴν µνήµη κάποιας Ἁγίας Ἀπολλωνίας. Τέτοιο ὄνοµα ὅµως δὲν βρίσκουµε πουθενά).

Οἱ Ἅγιοι 25 Μάρτυρες οἱ ἐν Νικοµηδείᾳ

Ὅλοι µαρτύρησαν διὰ πυρός.

Ὁ Ὅσιος Βασίλειος, κτήτορας τῆς Μονῆς Βαθέος Ῥύακος

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς καταγόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία καὶ ἔζησε στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Κωνσταντίνου τοῦ Πορφυρογέννητου (901-959), γιοῦ τοῦ Λέοντα τοῦ Φιλοσόφου καὶ τῆς Ζωῆς. Ἔκτισε τὴν Μονὴ τοῦ Βαθέος Ῥύακος στὴ Βιθυνικὴ κωµόπολη Τρίγλια καὶ διακρινόταν ὄχι µόνο γιὰ τὴν εὐσέβεια ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν παιδεία καὶ τὸν ζῆλο νὰ ἐξυπηρετεῖ τὴν πίστη καὶ τὴν Ἐκκλησία. Ἔτσι, στὴ Μονὴ ποὺ ἵδρυσε, ὑπῆρξε καὶ διδάσκαλος τῶν προσερχόµενων εὐσεβῶν νέων, ἀπὸ τοὺς ὁποίους πολλοὶ ἀναδείχτηκαν στὴ διδασκαλία τοῦ λαοῦ καὶ τὴν ἄριστη διοίκηση ἄλλων µοναστηριῶν.

Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ Θαυµατουργὸς καὶ οἱ σὺν αὐτῷ

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές, ἀλλὰ γνωστὸς σὰν µάρτυρας, ποὺ µαρτύρησε στὴν Κύπρο. Ὅταν κατὰ τὸν 12ο αἰῶνα (;) ἐπέστρεφε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Τόπους, ἐγκαταστάθηκε σὲ κάποια Μονὴ τῆς Κύπρου µαζὶ µὲ ἄλλους 300 προσκυνητές. Αὐτὸς ὅµως, µαζὶ µὲ ἄλλους τρεῖς µοναχούς, θανατώθηκε ἀπὸ τὸν Σαβίνο, διοικητὴ τοῦ νησιοῦ, γιὰ τὴν πίστη του στὸν Χριστό.

Ὁ Ὅσιος Λέων ὁ ἐρηµίτης

Ἦταν ἀσκητής ποὺ ζοῦσε γυµνὸς, λόγω αὐστηρῆς ἀσκήσεως. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη