14 ΙΟΥΛΙΟΥ

• Ὁ Ἅγιος Ἀκύλας ὁ Ἀπόστολος
• Ὁ Ἅγιος Ἰοῦστος
• Ὁ Ὅσιος Ὀνήσιµος ὁ Θαυµατουργὸς
• Ὁ Ἅγιος Ἰωσὴφ ὁ Ὁµολογητής, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης καὶ ἀδελφὸς τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου
• Οἱ Ἅγιοι Ἀκύλας καὶ Ἰλάριος
• Ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ νέος
• Ὁ Ἅγιος Ἡράκλειος
• Ὁ Ὅσιος Νικόδηµος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ σοφὸς διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας

Βλέπε βιογραφικό του σηµείωµα τὴν 13η Φεβρουαρίου, ὅπου συνεορτάζει µὲ τὴν γυναῖκα του Πρισκίλλα.

Ὁ Ἅγιος Ἰοῦστος

Ῥωµαῖος στὴν καταγωγὴ καὶ στρατιωτικὸς στὸ ἐπάγγελµα ὁ Ἰοῦστος, διακρινόταν γιὰ τὴν γενναιότητά του. Σὲ πολλὲς µάχες ἔδειξε σπάνια ἀνδρεία, γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ ἀνώτεροί του τὸν τιµοῦσαν ἰδιαίτερα. Μάλιστα, µετὰ ἀπὸ κάθε πόλεµο τὸν προβίβαζαν καὶ σὲ κάποιο ἀνώτερο στρατιωτικὸ ἀξίωµα. Σὲ κάποια, ὅµως, ἐκστρατεία κατὰ τῶν βαρβάρων, τὸ στράτευµα βρέθηκε σὲ µεγάλο κίνδυνο, καὶ τότε ἡ αὐτοθυσία τῶν χριστιανῶν στρατιωτῶν τὸ ἔσωσε. Ὁ Ἰοῦστος, µὲ ἀφορµὴ τὸ περιστατικὸ αὐτό, θαύµασε τὴν διαγωγὴ τῶν χριστιανῶν καὶ θέλησε νὰ γίνει καὶ ὁ ἴδιος χριστιανός. Ἐκεῖνοι τοῦ ἀπάντησαν ὅτι µόνο µὲ τὴν πίστη στὸ Χριστὸ µπορεῖ νὰ γίνει αὐτὸ καὶ τὸν ἐνηµέρωσαν σχετικῶς µὲ τὸ Εὐαγγέλιο. Ὁ Ἰοῦστος, ὅταν ἄκουσε αὐτά, βρέθηκε σὲ δίληµµα. Διότι ἀντιδροῦσε µέσα του ἡ παλαιὰ θρησκεία τῶν εἰδώλων. Ἀλλὰ κάποια νύχτα ποὺ κοίταζε τὸν ἔναστρο οὐρανὸ συλλογιζόµενος, παρατήρησε φωτεινὸ σταυρό, γύρω ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἔλαµπε ἡ λέξη «ἀκολούθει». Πράγµατι, ὁ Ἰοῦστος σ΄ αὐτὸ τὸ κάλεσµα τοῦ Χριστοῦ ἀνταποκρίθηκε ἀµέσως χωρὶς δισταγµούς. Δὲ λογάριασε οὔτε δόξες, οὔτε τιµές, οὔτε στρατιωτικὴ καριέρα, οὔτε ἀπολαύσεις. Ἀλλὰ «καταλιπῶν ἀπάντᾳ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ». Ἀφοῦ, δηλαδή, ἄφησε τὰ πάντα, βαπτίσθηκε καὶ ἀκολούθησε τὸ Χριστό. Ὅταν, ὅµως, ἔµαθε τὸ γεγονὸς ὁ Τριβοῦνος Κλαύδιος, τὸν βασάνισε µὲ πυρωµένα σίδερα. Κατόπιν τὸν ἔριξε στὴ φωτιά, ὅπου θριαµβευτικὰ παρέδωσε στὸ Θεὸ τὴν ψυχή του.

Ὁ Ὅσιος Ὀνήσιµος ὁ Θαυµατουργὸς

Ὁ Ὅσιος Ὀνήσιµος – ἐδῶ δὲν πρόκειται γιὰ τὸν ἀπόστολο Ὀνήσιµο, τὸν µαθητὴ τοῦ ἀπ. Παύλου – ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ. Καταγόταν ἀπὸ τὴν κωµόπολη Καρύνη τῆς Καισαρείας στὴν Παλαιστίνη, καὶ ἀνατράφηκε ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς. Ἀπὸ νωρὶς διακρίθηκε γιὰ τὸ θεῖο ζῆλο του, τὴν µελέτη τῶν ἁγίων Γραφῶν καὶ τὴν εὐσπλαχνία του πρὸς τοὺς πάσχοντες. Ἀργότερα πῆγε στὴν Ἔφεσο, ὅπου ἔγινε µοναχός. Μετὰ τὸν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ διωγµό, οἱ µοναχοὶ τῆς µονῆς ὅπου ἦταν ὁ Ὀνήσιµος διασκορπίστηκαν, καὶ ὁ ἴδιος γύρισε στὴν πατρίδα του. Οἱ γονεῖς του χάρηκαν πολὺ γιὰ τὴν ἐπάνοδό του, ἀλλὰ καὶ λυπήθηκαν συγχρόνως. Διότι εἶχαν τυφλωθεῖ καὶ δὲν µποροῦσαν νὰ δοῦν τὴν ὄψη τοῦ ἀγαπηµένου τους παιδιοῦ. Χάρη ὅµως τῆς θερµῆς προσευχῆς τοῦ Ὀνησίµου, ἕνα πρωὶ ὁ Θεὸς χάρισε στοὺς δυὸ γονεῖς τὸ φῶς τους καὶ ὅλοι µαζὶ δοξολόγησαν τὸν Εὐεργέτη τους. Κατόπιν ὁ Ὀνήσιµος πῆγε στὴ Μαγνησία, ὅπου ἵδρυσε µοναχικὴ ἀδελφότητα. Ἐκεῖ ἀγωνιζόµενος γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, πέθανε σὲ βαθιὰ γεράµατα.

Ὁ Ἅγιος Ἰωσὴφ ὁ Ὁµολογητής, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης καὶ ἀδελφὸς τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου

Ἔζησε στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Λέοντα Ε´ τοῦ εἰκονοµάχου (813-820) καὶ ἦταν γιὸς γονέων εὐσεβῶν τοῦ Φωτεινοῦ καὶ τῆς Θεοκτίστης, ἀδελφός του δὲ ἦταν ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Λόγω τῆς ἀξιέπαινης ζωῆς του, ἐξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Ἀφοῦ ἀρχιεράτευσε γιὰ ἀρκετὸ χρονικὸ διάστηµα, ἐπανῆλθε στὴν Κωνσταντινούπολη µὲ βασιλικὴ προσταγή. Παρουσιάστηκε στὸ βασιλιὰ καὶ µὲ θάρρος ὁµολόγησε πὼς σέβεται καὶ τιµᾶ τὶς ἅγιες εἰκόνες. Τότε, µετὰ ἀπὸ διάφορες κακοπάθειες καὶ φυλακίσεις, ἐξορίστηκε σὲ κάποιο νησί. Κατόπιν ὁ δυσσεβὴς βασιλιὰς Θεόφιλος, ἔκανε νὰ δοκιµάσει ὁ Ἰωσὴφ σκληρότερες κακοπάθειες καὶ σκοτεινότερες φυλακές. Ἔτσι µέσα στὴν πεῖνα καὶ τὴν δίψα, καὶ τὶς διάφορες θλίψεις, ἔφυγε γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ (832).

Οἱ Ἅγιοι Ἀκύλας καὶ Ἰλάριος Μαρτύρησαν διὰ λιθοβολισµοῦ.
 
Ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ νέος

Μαρτύρησε, ἀφοῦ τοῦ ἔκοψαν τὰ πόδια (ὁρισµένοι Κώδικες, λανθασµένα γράφουν ὅτι ἦταν ἐπίσκοπος Κρήτης).

Ὁ Ἅγιος Ἡράκλειος

Μαρτύρησε, ἀφοῦ τὸν χτύπησαν καὶ τὸν θανάτωσαν µὲ ρόπαλα.

Ὁ Ὅσιος Νικόδηµος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ σοφὸς διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας

Γεννήθηκε στὴ Νάξο τὸ ἔτος 1749 ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετους, τὸν Ἀντώνιο καὶ Ἀναστασία Καλλιβούρση. Τὸ κατὰ κόσµον ὄνοµά του ἦταν Νικόλαος καὶ ἀπὸ µικρὸς ἔδειχνε ὅτι ἦταν ἄνθρωπος µεγάλης ἀρετῆς καὶ φοβερῆς εὐφυΐας. Τὰ πρῶτα του γράµµατα τὰ ἔµαθε στὴ Νάξο καὶ ἔπειτα στὴ σχολὴ τῆς ἴδιας πόλης ἐπέκτεινε τὶς γνώσεις του, µὲ δάσκαλο τὸν ἀδελφὸ τοῦ Ἁγίου Κοσµᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Ἀρχιµανδρίτη Χρύσανθο. Κατόπιν 16 χρόνων πῆγε στὴν Ἑλληνικὴ σχολὴ τῆς Σµύρνης, ὅπου κοντὰ σὲ φηµισµένους διδασκάλους ἔλαβε ἀνώτερη παιδεία καὶ ἀρετή. Μετὰ ἀπὸ ὁρισµένες περιπέτειες, τὸ 1775 πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ, στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου ἐκάρη µοναχός µε τὸ ὄνοµα Νικόδηµος. Οἱ Πατέρες τῆς Μονῆς, ποὺ διέκριναν τὰ µεγάλα φυσικὰ καὶ ἐπίκτητα χαρίσµατα τοῦ Νικοδήµου, τὸν διόρισαν ἀναγνώστη καὶ γραµµατέα τῆς Μονῆς. Στὴ Μονὴ αὐτὴ ὁ Νικόδηµος, ὑπῆρξε ὑπόδειγµα διακονίας καὶ πράξεων ἀρετῆς. Ἔπειτα ἀποσύρθηκε σὲ κάποιο κελλί, ὅπου µὲ ἀσκητικὸ τρόπο, ἐπιδόθηκε στὴ µελέτη καὶ συγγραφὴ πολλῶν οἰκοδοµητικῶν, θεολογικῶν καὶ ἁγιολογικῶν βιβλίων. Μεταξὺ αὐτῶν εἶναι ὁ «Συναξαριστής», τὸ «Ἑορτοδρόµιον», ἡ «Νέα Κλίµακα», ὁ «Ἀόρατος Πόλεµος» καὶ ἄλλα πολλά. Τελικὰ µετὰ ἀπὸ διάφορες περιπέτειες, ποὺ ὑπέστη στὴ βραχύχρονη ζωή του, ἀπεβίωσε ἀπὸ ἡµιπληγία τὴν 14η Ἰουλίου τοῦ ἔτους 1809, σὲ ἡλικία 60 χρονῶν. Ἐνταφιάστηκε στὸ Λαυριωτικὸ Κελὶ τῶν Σκουρταίων στὶς Καρυὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀφήνοντας πίσω του ἕνα τεράστιο πνευµατικὸ συγγραφικὸ ἔργο, ποὺ σήµερα ἀποτελεῖ κεφάλαιο γιὰ τὸν λαὸ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. (Λεπτοµέρειες γιὰ τὴν ζωὴ τοῦ Ἁγίου, ὁ ἀναγνώστης µπορεῖ νὰ βρεῖ σὲ διάφορα βιβλία ποὺ κατὰ καιροὺς ἔχουν ἐκδοθεῖ καὶ ἀναφέρουν λεπτοµερῶς τὴν ζωὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου τοῦ Ἁγιορείτου).