Ιούνιος 1979
Τα πάθη μας είναι τόσο ζωντανά, τόσο σκληρά, γι’ αυτό για μια στιγμή γινόμαστε εκτός εαυτών, γιατί δεν κυνηγάμε την προσευχή. Αν την κυνηγούσαμε, δεν θα ήταν δυνατόν το στόμα να μεταδίδη λόγια ψυχρά και πικρά. Ο άγιος Νεκτάριος λέει: «ο λόγος να εξέρχεται με το μέλι, η χειρ να άπτεται της αδελφής με το βαμβάκι…». Η Χάρις του Θεού, που έρχεται με το γλυκύτατο όνομα του Ιησού, μαλακώνει την ψυχή. Ο κόσμος να χαλάη, μέσα της υπάρχει πραότης, εγκράτεια, ειρήνη, μια κατάσταση πάντερπνη. Όταν βλέπη κανείς ένα μηδενικό τον εαυτό του και ότι τα πάθη του είναι μεγάλα, τότε πλησιάζει τον Θεό. Ενώ, εάν βλέπη τον έναν και τον άλλο, είναι μακράν του Θεού.
Όταν ο άνθρωπος έχει τη Θεία Χάρι, δεν κάνει χειρονομίες και μορφασμούς. Όταν στέκεται, όταν βαδίζη ο μοναχός, πρέπει να έχη τα χέρια του σταυρωμένα, γιατί είναι εσταυρωμένος ο μοναχός. Να χαλινώνουμε τον εαυτό μας και να σκεπτώμαστε πως θα φύγουμε, ποια κλίμακα θα ανέβουμε, ότι ο χρόνος φεύγει και πρέπει να ετοιμαζώμαστε καλώς. Να παρακαλούμε τον Χριστό να μας δίνη υπομονή. Όταν πηγαίνουμε στο διακόνημα, να κάνουμε το σταυρό μας και να λέμε: «Χριστέ μου, ενίσχυσέ με, να μη Σε λυπήσω ως το βράδυ, αλλά να Σε υμνολογώ». Όταν λέμε την «ευχή», και να μη το καταλαβαίνουμε, σ’ ένα πειρασμό μας φρουρεί, γιατί αυτή εργάζεται μέσα μας συγχρόνως βοηθείται και μια αδελφή που έχει πειρασμό. Όταν βλέπουμε ότι μία αδελφή έχει πειρασμό, ας λέμε: «Σήμερα δεν θα πιω τρία ποτήρια νερό, θα πιω ένα ή δεν θα φάω δύο φέτες ψωμί, αλλά θα φάω μισή για να βοηθήση ο Θεός την αδελφή μου». Βλέποντας λοιπόν ο Θεός ότι κάνουμε αυτή την εγκράτεια για μια αδελφή μας, δίνει το έλεός Του και σε μας και στην αδελφή μας.
Και νάχουμε ταπείνωσι μεταξύ μας. Όταν μας πολεμάη πολύ ένα πάθος, ας πούμε σε μια αδελφή: «Αδελφούλα μου, έχω αυτό το πάθος. Κάνε μου λίγη προσευχή, γιατί δεν μπορώ να το πολεμήσω και με έχει φθείρει». Αν έχουμε φιλαδελφία και κάνουμε πνευματική εργασία προσευχόμενοι για την αδελφή μας που έχει πειρασμό, για την αδελφότητα και για όλον τον κόσμο, δεν θα μας μένη ώρα να πούμε κανένα αργό λόγο. Η πνευματική εργασία θα μας φέρη πραότητα, δάκρυα και τόση ταπείνωσι που θα θέλουμε να πέσουμε κάτω να μας τσαλαπατήσουν. Πρέπει να δέσουμε τον νου μας, όπως δένουν οι στρατιώται τους γυλιούς (είδος ατομικού στρατιωτικού σακκιδίου) τους. Και όταν πάη να φύγη να λέμε: «Έλα εδώ, που θες να πας; Να κατακρίνης; Να αλητεύσης; Κάτσε εκεί, αλήτη». Αλλά εμείς τον αφήνουμε όπου ναναι και έρχεται μετά γυμνός και πεινασμένος και άντε να τον βάλουμε στην καρδιά μας και να προσευχηθούμε. Γιατί και πνευματικά αν λέμε, και αυτό κρύβει κάποιες φορές υπερηφάνεια. Όταν θαχουμε βία στην «ευχή», θα έχουμε τον Θεό στην καρδιά μας. Όταν βιάζουμε τον εαυτό μας και προσέχουμε τη συμπεριφορά μας, ο Θεός μας κάνει σαν ένα αραχνοΰφαντο ύφασμα τόσο λεπτό που δεν μπορείς να το πιάσης. Ήρθαμε εδώ για την αγάπη του Χριστού, να υστερηθούμε λίγο για να έχουμε μισθό. Δίχως υπακοή δεν θα σωθούμε. Χρειάζεται υπακοή, ταπείνωσι και ειλικρίνεια.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921-1995, Λόγια Καρδιάς, Έκδοσις Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου, Σελ. 120-122