4 ΜΑΡΤΙΟΥ

• Ὁ Ἅγιος Γεράσιµος ὁ Ἰορδανίτης
• Οἱ Ἅγιοι Παῦλος καὶ Ἰουλιανή
• Οἱ Ἅγιοι Κοδρᾶτος, Ἀκάκιος καὶ Στρατόνικος
• Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ἐπίσκοπος Κύπρου
• Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ἐπίσκοπος Ἄσσου τῆς Ἀνατολῆς

Ὁ Ἅγιος Γεράσιµος ὁ Ἰορδανίτης

Γεννήθηκε ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς στὴν Λυκία, τὸν 7ο µετὰ Χριστὸν αἰῶνα. Ὁ σατανάς, ὅµως, τοῦ ἔπαιξε πονηρὸ παιγνίδι. Κατάφερε καὶ τὸν παρέσυρε στὴν αἵρεση τῶν Μονοφυσιτῶν. Ἀλλ΄ ὁ Θεός, ποὺ γνώριζε τὶς ἀγαθές του προθέσεις, εὐδόκησε νὰ λάµψει στὸ πνεῦµα του ἡ ἀλήθεια. Ὅταν κάποτε ἐπισκέφθηκε τὸν Ἅγιο Εὐθύµιο, ποὺ ἦταν βαθὺς γνώστης τῶν Γραφῶν, καὶ τὸν ἄκουσε µὲ ταπεινὸ φρόνηµα, κατάφερε καὶ ἀναγνώρισε τὴν ὀρθόδοξη ἀλήθεια. Σὰν χαρακτῆρας, ὁ Γεράσιµος ἦταν πολὺ αὐστηρός µε τὸν ἑαυτό του. Ἔτρωγε καὶ κοιµόταν τόσο, ὅσο χρειαζόταν. Ἔλεγε µάλιστα ὅτι, ὅποιος θέλει νὰ ζήσει περισσότερο, πρέπει νὰ κοιµᾶται λιγότερο, ὄχι µόνο διότι ὁ πολὺς ὕπνος κάνει τρυφηλὸ ἄρα ἀνίσχυρο στοὺς κόπους τὸ σῶµα καὶ πολὺ εὐάλωτο στὶς ἀσθένειες, ἀλλὰ καὶ διότι ζωὴ εἶναι κυρίως τὸ µέρος τοῦ χρόνου ποὺ ἔχουµε συνείδηση. Πότε αὐτὸ συµβαίνει; Ὅταν εἴµαστε ξύπνιοι. Καὶ προσέθετε: «Εἶπαν οἱ σοφοὶ τὸν ὕπνο ἀδελφὸ τοῦ θανάτου. Θέλεις λοιπὸν νὰ βρίσκεσαι περισσότερα χρόνια στὴν ζωή; Μεῖνε λιγότερες ὧρες στὸ κρεβάτι σου. Διότι αὐτὸ εἶναι ἕνα εἶδος φερέτρου καὶ ἐµποδίζει ἀπὸ τὴν ἐνέργεια, ποὺ εἶναι ἡ θεµελιώδης βάση τῆς ζωῆς». Ἀργότερα ὁ Γεράσιµος, κοντὰ στὸν Ἰορδάνη, ἵδρυσε κοινοβιακὴ ἀδελφότητα, ὅπου ὅλοι µαζὶ ἦταν µία ψυχὴ καὶ µία καρδιά. (Νὰ σηµειώσουµε ἐδῶ, ὅτι τὰ στοιχεῖα ἀπὸ τοὺς Συναξαριστές, γιὰ τὸν χρόνο ποὺ ἔζησε ὁ Ἅγιος Γεράσιµος, στεροῦνται ἱστορικῆς βάσεως, διότι ὁ Μέγας Εὐθύµιος, µὲ τὸν ὁποῖο συναντήθηκε ὁ Ἅγιος Γεράσιµος, ἔζησε τὸν 5ο αἰῶνα µ.Χ. καὶ ὄχι τὸν 7ο, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι γεννήθηκε ὁ Ἅγιος Γεράσιµος. Ἑποµένως ὁ χρόνος τῆς ζωῆς τοῦ Ἁγίου Γερασίµου παρατίθεται ἐδῶ µὲ ἐπιφύλαξη).

Οἱ Ἅγιοι Παῦλος καὶ Ἰουλιανή

Ἔζησαν στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Αὐρηλιανοῦ. Πατρίδα τους ἦταν ἡ Πτολεµαΐδα καὶ εἶχαν εὐσεβεῖς γονεῖς, ποὺ τοὺς ἀνέθρεψαν µὲ πολλὴ εὐσέβεια καὶ ἔνθερµη ἀφοσίωση πρὸς τὴν στρατευοµένη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Παῦλος, µεγαλύτερος τῆς ἀδελφῆς του, Ἰουλιανῆς, ὅταν καταρτίστηκε καλὰ γύρω ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ ἀλήθεια, ἐπεδίωκε συναναστροφὲς εἰδωλολατρῶν συνοµηλίκων του, µὲ τὴν προοπτικὴ νὰ τοὺς φέρει πρὸς τὸ χριστιανικὸ φῶς. Τὸ παράδειγµά του ἀκολούθησε καὶ ἡ ἀδελφή του. Ὅταν ὅµως ὁ αὐτοκράτωρ Αὐρηλιανὸς ἦλθε στὴν Πτολεµαΐδα, οἱ ἐκεῖ εἰδωλολάτρες, κατήγγειλαν τοὺς δυὸ χριστιανοὺς ἀδελφούς, ὅτι ἦταν πολὺ θρασεῖς καὶ προσβλητικοὶ ἐναντίον τῶν εἰδώλων. Ὁ αὐτοκράτωρ τοὺς συνέλαβε καὶ τοὺς διέταξε ν΄ ἀπαρνηθοῦν τὸν Χριστό. Τὰ δυὸ ἀδέλφια ἀπάντησαν, ὅτι ἡ ψυχή τους καὶ ἡ θρησκευτική τους συνείδηση ἀνήκουν στὸν Χριστὸ καὶ ὅτι µόνο ἀπ΄ Αὐτὸν µποροῦσαν νὰ παίρνουν τέτοιου εἴδους διαταγές. Ἀκολούθησε τότε ἐναντίον τους σειρὰ ἀνεκδιήγητων σκληρῶν βασανισµῶν. Ὑπέµειναν ὅµως µὲ καταπληκτικὸ θάρρος καὶ ἀλύγιστη καρτερία, τόση, ὥστε καὶ αὐτοὶ οἱ δήµιοί τους, Κοδρᾶτος, Ἀκάκιος καὶ Στρατόνικος, ἀφοῦ πέταξαν τὰ βασανιστικὰ ὄργανα, ἔπεσαν στὰ πόδια τους ὁµολογώντας τὸν Χριστό. Ὅµως, νέοι δήµιοι ξέσχισαν τὰ σώµατα τῶν µαρτύρων µὲ σιδερένια ὄργανα καὶ ἔτσι ἔλαβαν µαρτυρικὸ θάνατο. (Ἡ µνήµη τους περιττῶς ἐπαναλαµβάνεται τὴν 17η Αὐγούστου καὶ τὴν 27η ἢ 28η Μαΐου ἀπὸ ὁρισµένους Συναξαριστές).

Οἱ Ἅγιοι Κοδρᾶτος, Ἀκάκιος καὶ Στρατόνικος

Αὐτοὶ ἦταν δήµιοι στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Αὐρηλιανοῦ (270-275). Πίστεψαν στὸν Χριστὸ κατὰ τὸ µαρτύριο τῶν Ἁγίων Παύλου καὶ Ἰουλιανῆς στὴν Πτολεµαΐδα, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ ἀποκεφαλιστοῦν.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ἐπίσκοπος Κύπρου

Στὸν Πατµιακὸ κώδικα 266 ἡ µνήµη του συνοδεύεται µὲ αὐτὴν τοῦ Ἀδριανοῦ καὶ λέγεται ἐπίσκοπος Κωνσταντίας τῆς Κύπρου. Ἴσως καὶ ὁ Ἀδριανὸς αὐτός, ποὺ δὲν µνηµονεύεται πουθενὰ ἀλλοῦ, νὰ ἦταν καὶ αὐτὸς ἐπίσκοπος Κύπρου.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος

Άπεβίωσε εἰρηνικὰ (κατὰ τὸν Del. 5 Μαρτίου).

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ἐπίσκοπος Ἀσσου τῆς Ἀνατολῆς

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Μυτιλήνη, ἀπὸ τὸ χωριὸ Ἀκόρνη (1150µ.Χ.), ποῦ βρίσκεται κοντὰ στὴν Ἱερὰ (ἀρχαία πόλη τῆς Λέσβου, ποὺ ἐρείπιά της βρίσκονται στὸ βόρειο ἄκρο τῆς δυτικῆς πλευρᾶς τοῦ στοµίου τοῦ κόλπου τῆς Γέρας). Εἶχε γονεῖς εὐσεβεῖς, τὸν Γεώργιο καὶ τὴν Μαρία, ποὺ παρακαλοῦσαν τὸν Θεὸ µὲ δάκρυα νὰ τοὺς δώσει παιδί. Ὁ Θεὸς εἰσάκουσε τὶς προσευχές τους καὶ τοὺς ἔδωσε ἕνα ἀγοράκι, ποὺ τὸ ὀνόµασαν Γεώργιο (τὸν µετέπειτα Γρηγόριο). Tὸ µεγάλωναν µὲ µεγάλη ἐπιµέλεια, µαθαίνοντάς του τὰ θεῖα καὶ ἱερὰ γράµµατα. Κατόπιν, γιὰ νὰ συµπληρώσει τὶς σπουδές του, πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου γνωρίστηκε µὲ τὸν ἱεροµόναχο Ἀγάθωνα, ἡγούµενο σ΄ ἕνα ἀπὸ τὰ µοναστήρια τῆς Ἀνατολῆς. Ἀργότερα ὁ Γρηγόριος πῆγε στὸ µοναστήρι τοῦ Ἀγάθωνα καὶ ἔµεινε κοντά του τρία χρόνια, ἀσκούµενος στὴν ἀρετή. Ἔπειτα ἐπέστρεψε στὴν πατρίδα του καὶ ἀπὸ ἐκεῖ πῆγε γιὰ προσκύνηµα στὰ Ἱεροσόλυµα καὶ προχώρησε στὰ ἡσυχαστήρια τοῦ Ἰορδάνη, ὅπου ἔγινε µοναχὸς καὶ ἀργότερα ἱεροµόναχος. Μὲ τὶς συστάσεις τοῦ Ἀγάθωνα, ἔγινε ἐπίσκοπος τῆς Ἄσσου τῆς Μυσίας, ποὺ ἀπεῖχε ἕνα χιλιόµετρο ἀπὸ τὴν ἀκτὴ τοῦ Ἀδραµυτηνοῦ κόλπου. Ἐκεῖ ὁ Γρηγόριος ἔδωσε ὅλον του τὸν ἑαυτὸ γιὰ τὴν πνευµατικὴ ἀναβάθµιση τῆς ἐπισκοπῆς του. Ἀλλὰ οἱ κακοµαθηµένοι καὶ φθονεροὶ πρόκριτοι τῆς πόλης τὸν ἀνάγκασαν νὰ παραιτηθεῖ. Στὴν ἀρχὴ πῆγε στὴν Τένεδο, ὅπου ἡσύχασε γιὰ ἀρκετὸ καιρὸ σὲ µία Μονή. Ἀργότερα, ἀφοῦ πέρασε ἀπὸ τὴν πατρίδα του, κατέληξε στὸ ὄρος Πρηῶν τῆς Δ. Μικρᾶς Ἀσίας, ὅπου ἵδρυσε ἡσυχαστήριο καὶ κατόπιν ναὸ στὸ ὄνοµα τῆς Θεοτόκου. Ἐκεῖ λοιπόν, µὲ µία µικρὴ συνοδεία περνοῦσε τὸν καιρό του µὲ προσευχὴ καὶ λατρεία. Κάποτε- κάποτε κατέβαινε στὶς πόλεις καὶ κήρυττε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι παρέδωσε τὸ πνεῦµα του στὸν Κύριο ὁ ταπεινόφρων Γρηγόριος.