Παρακαλῶ τοὺς σεβαστοὺς ἀναγνῶστες τοῦ περιοδικοῦ νὰ μοῦ ἐπιτρέψουν νὰ παρουσιάσω ἕνα γεγονός, τὸ ὁποῖο μᾶς συγκλόνισε τὸν τελευταῖο καιρὸ στὴν Κορέα. Πρόκειται γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀντιμετώπισι, ἀπὸ Κορεάτες νεοφώτιστους Ὀρθόδοξους γονεῖς, ἑνὸς σοβαροῦ παιδαγωγικοῦ προβλήματος. Πῆρα τὴν ἀπόφασι νὰ τὸ καταγράψω, ἐπειδὴ ἴσως φανῆ χρήσιμο καὶ γιὰ τοὺς Ἕλληνες γονεῖς.
Ὁ ὀκτάχρονος γυιὸς τῆς οἰκογένειας εἶναι πολὺ ζωηρός. Καὶ στὸ παρελθὸν ἔχει προκαλέσει προβλήματα καὶ ἀνησυχίες στοὺς γονεῖς του. Ἀλλὰ ἡ τελευταία πράξι του τοὺς ἄφησε ἄναυδους.
Συνήθως, ὅταν ὁ Β. ἐπιστρέφει ἀπὸ τὸ σχολεῖο, ἡ μητέρα του ἐλέγχει τὴ σχολική του σάκκα καὶ συζητάει μαζί του πῶς πέρασε στὸ σχολεῖο, τί μάθημα ἔκανε, τί βαθμὸ πῆρε στὴν ὀρθογραφία κ.λπ.. Μία μέρα στὴ σάκκα ἡ μητέρα βρῆκε χρήματα. Μετὰ ἀπὸ ἀλλεπάλληλες ἐρωτήσεις τελικῶς ὁ Β. ὠμολόγησε ὅτι τὰ ἔκλεψε. Ἡ μητέρα κράτησε τὴν ψυχραιμία της καὶ προσπάθησε νὰ ἐξακριβώση τὸν τρόπο καὶ τὸν λόγο τῆς κλοπῆς.
Πάνω στὴν ὥρα ἔφθασε καὶ ὁ πατέρας ἀπὸ τὴν ἐργασία του στὸ σπίτι. Ἡ μητέρα ἐπιμένει στὸ μικρὸ νὰ τοῦ ὁμολογήσει τὴν πράξι του. Ἐκεῖνος γιὰ ὥρα μένει ἀμίλητος μὲ κατεβασμένο τὸ κεφάλι. Στὸ τέλος ἡ μητέρα ἀποκαλύπτει τὴν κακὴ πράξι του. Ὁ πατέρας, χωρὶς δεύτερη σκέψι, τοῦ λέει ἤρεμα νὰ φορέση τὸ μπουφάν του καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήση. Βγαίνουν ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ βαδίζουν ἀμίλητοι στὸ δρόμο.
Φθάνουν στὸ κτήριο τῆς Ὀρθόδοξης Μητρόπολης Κορέας. Μπαίνουν στὸ μικρὸ παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Γραικοῦ. Μέσα στὴν κατανυκτικὴ ἀτμόσφαιρα τοῦ ναοῦ καὶ χωρὶς τὴν παρουσία τρίτων, ὁ πατέρας ἀρχίζει νὰ κάνη ἐδαφιαῖες μετάνοιες μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ λέγοντας μεγαλοφώνως·
«Κύριε, εἶμαι ὁ πατέρας τοῦ κλέφτη. Συγχώρεσε με». Ἀφοῦ ἔκανε ἀμέτρητες μετάνοιες μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, συνεχίζει τὸ ἴδιο καὶ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας·
«Παναγία μου, εἶμαι ὁ πατέρας τοῦ κλέφτη. Συγχώρεσέ με». Τὸ ἴδιο κάνει καὶ στὴν εἰκόνα τοῦ Τιμίου Προδρόμου·
«Ἅγιε Ἰωάννη Πρόδρομε, εἶμαι ὁ πατέρας τοῦ κλέφτη. Συγχώρεσέ με». Συνεχίζει στὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Γραικοῦ·
«Ἅγιε Μάξιμε, εἶμαι ὁ πατέρας τοῦ κλέφτη. Συγχώρεσέ με». Μετὰ τὸ τέμπλο προχωράει στὶς ὑπόλοιπες εἰκόνες ποὺ βρίσκονται κατὰ μῆκος τοῦ ναοῦ κάνοντας συνεχῶς μετάνοιες καὶ ἐπαναλαμβάνοντας τὴν ἴδια προσευχή·
«Ἅγιοι Κύριλλε καὶ Μεθόδιε, εἶμαι ὁ πατέρας τοῦ κλέφτη. Συγχωρέστε με».
«Ἅγιε Ἰωάννη τῆς Κροστάνδης, εἶμαι ὁ πατέρας τοῦ κλέφτη . Συγχώρεσέ με».
«Ἅγιε Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ, εἶμαι ὁ πατέρας τοῦ κλέφτη. Συγχώρεσέ με»…
Ἡ προσευχὴ τοῦ πονεμένου πατέρα κράτησε περὶ τὴ μία ὥρα. Ο Β. ἀμίλητος στέκεται ὅλη αὐτὴ τὴν ὥρα δίπλα του παρακολουθώντας μὲ ἀγωνία καὶ ἀπορία τὰ δρώμενα. Ἀφοῦ τελείωσε ὁ πατέρας τὴν προσευχή του μὲ τὶς μετάνοιες μπροστὰ σὲ ὅλες τὶς εἰκόνες τοῦ ναοῦ, τότε ἔσκυψε στὸν γυιό του καὶ τοῦ εἶπε·
«Ἀγόρι μου, κατάλαβες ὅτι ἔκανες μία πολὺ κακὴ πράξι, μὲ τὴν ὁποία στενοχώρησες τὸν Χριστό, τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους μας;».
Ὁ μικρὸς μὲ κατεβασμένο τὸ κεφάλι ἀπάντησε μονολεκτικὰ «ναί». Τότε ὁ πατέρας τὸν ἔπιασε τρυφερὰ ἀπὸ τὸ χέρι καὶ ἐπέστρεψαν στὸ σπίτι τους.
Ἦταν ἡ ὥρα τοῦ δείπνου. Ὁ μεγαλύτερος δεκάχρονος γυιὸς εἶπε τὴν προσευχὴ τῆς τραπέζης «Φάγονται πένητες καὶ ἐμπλησθήσονται…». Καὶ μετὰ ὁ πατέρας συμπλήρωσε·
«Κύριε, εἴμαστε ἡ οἰκογένεια τοῦ κλέφτη. Σὲ παρακαλοῦμε συγχώρεσέ μας»…
Κατὰ τὴν ὥρα τοῦ δείπνου δὲν ἀνέφεραν τίποτε γιὰ τὸ ἐπίμαχο θέμα. Οἱ γονεῖς συζήτησαν εὐχάριστα θέματα καὶ ἐκδήλωσαν τὴν ἀγάπη τους καὶ πρὸς τὰ δύο παιδιά τους κάνοντας πὼς ἔχουν ξεχάσει τὸ δυσάρεστο γεγονός.
Τὴν ἄλλη μέρα ὁ πατέρας ἦρθε στὸν ἐπίσκοπο γιὰ νὰ τοῦ πῆ μὲ πόνο ψυχῆς τὰ καθέκαστα καὶ τοῦ ζήτησε τὴν συμβουλή του γιὰ τὸ τί δέον γενέσθαι περαιτέρω.
Ὁ ἐπίσκοπος, συγκλονισμένος ἀπὸ τὴν ἀντιμετώπισι τοῦ προβλήματος ἀπὸ τὸν πατέρα, δὲν τοῦ εἶπε τίποτε. Τὸν παρεκάλεσε μόνο νὰ περιμένη μέχρι τὴν ἑπόμενη μέρα. Νὰ προσευχηθοῦν πρῶτα ζητώντας τὸν φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ δοῦν τί πρέπει νὰ κάνουν, ὥστε νὰ μὴν πληγωθῆ τὸ παιδὶ ἀπὸ κάποια ἄστοχη ἐνέργεια.
Τὴν ἄλλη μέρα οἱ γονεῖς μὲ τὸν ἐπίσκοπο συζήτησαν ἀρκετὴ ὥρα. Συμφώνησαν, ὅτι δὲν πρέπει νὰ δοθοῦν μεγαλύτερες διαστάσεις στὸ θέμα. Ἡ καλύτερη παιδαγωγικὴ τιμωρία τοῦ παιδιοῦ τους γιὰ τὴν πράξι του ἦταν ἡ ἔμπονη προσευχὴ τοῦ πατέρα. Ὁ πατέρας μαζὶ μὲ τὸ γυιό του νὰ ἐπιστρέψουν τὰ χρήματα ἀπὸ τὸ μέρος ποὺ ἐκεῖνος τὰ πῆρε. Καὶ ἡ μητέρα νὰ συνεχίση διακριτικὰ νὰ παρακολουθῆ τὸ παιδί. Ἐάν, ὃ μὴ γένοιτο, ἐπαναληφθῆ κάποια παρόμοια πράξι, τότε θὰ πρέπη νὰ ληφθοῦν ἄλλα μέτρα γιὰ τὴν ἀντιμετώπισι, τυχόν, ἐμφωλεύουσας ροπῆς πρὸς τὴν κλοπή. Διαφορετικά, θὰ ἀποδειχθῆ πὼς ἐπρόκειτο γιὰ ἕνα ἁπλὸ περιστατικό, ὄχι καὶ τόσο σπάνιο στὴν παιδικὴ ἡλικία.
Ἡ συγκλονιστικὴ προσευχὴ τοῦ ἅγιου αὐτοῦ Κορεάτη πατέρα θυμίζει ἀποφθέγματα Γεροντικοῦ· «Εἶπε Γέρων: Ἁμάρτησε ὁ ἀδελφός σου; Ἐσὺ ἁμάρτησες».
Καὶ ἡ θυσιαστικὴ πράξι του ἔχει τὸ παράλληλό της στὴ νηστεία ποὺ ἐπέβαλε ὁ ἅγιος Νεκτάριος στὸν ἑαυτό του, προκειμένου νὰ λύση τὴ φιλονικία τῶν δύο μαθητῶν τῆς Ριζαρείου Σχολῆς.
Τὸ ὅλο γεγονὸς καὶ ἡ ἀντιμετώπισί του ἀπὸ τοὺς γονεῖς τοῦ μικροῦ παιδιοῦ εἶναι ἕνα πολὺ ἐλπιδοφόρο μήνυμα ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος τρόπος ζωῆς ριζώνει «κάθ᾽ ἡμέραν τῇ ἐκκλησίᾳ» (Πράξ. 2,47) τῇ παροικούσῃ ἐν Κορέᾳ.
«Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος» (Ψάλμ. 112,2. Ἰὼβ 1,21)!
Ἀθανασία Δ. Κοντογιαννακοπούλου (περιοδικὸ ὀρθοδόξου ἐξωτερικῆς ἱεραποστολῆς «ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ», τ. 89/ Β΄ τρίμηνο 2012)