«Παρέστησεν ἑαυτόν ζῶντα μετά το παθεῖν αὐτόν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις,
δι’ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς
καί λέγων τά περί τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 1, 3)
Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Ἑορτάζουμε καί ἐφέτος πανηγυρικά τή μεγάλη ἑορτή τοῦ Πάσχα. Στό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, πού θά καλύψει τά ἀποστολικά ἀναγνώσματα ἀπό σήμερα μέχρι καί τήν Ἁγία Πεντηκοστή, μαθαίνουμε πώς ὁ Κύριος, μετά τήν Ἔγερσή Του, ἐμφανιζόταν γιά σαράντα ἡμέρες, πιστοποιώντας μέ πολλά τεκμήρια τήν Ἀνάστασή Του. Ταυτόχρονα δίδασκε γιά τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ὁποία ἄλλωστε τέθηκε στόν κατάλληλο χρόνο σέ ἐφαρμογή τό Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας.
Παρουσιάσθηκε στήν Μητέρα Του, στούς μαθητές Του, στήν Μαρία τή Μαγδαληνή, στίς λοιπές Μυροφόρες, ἐνώπιον ἑνός εὐρύτερου κύκλου τῶν πεντακοσίων μαθητῶν, ἰδιαίτερα στόν Θωμᾶ καί σέ ἄλλους. Ἐμφανιζόταν καί ἐξαφανιζόταν, γιά νά ἀνυψώσει πνευματικά τίς διάνοιες, σύμφωνα μέ τόν ἱερό Χρυσόστομο. Ἐφεξῆς οἱ σχέσεις μέ τούς Μαθητές Του δέ θά ἦσαν ὅπως πρίν. Κάποια στιγμή Τόν ἐξέλαβαν ὡς «φάντασμα», ἀλλά μέ τίς πολλές Του ἐμφανίσεις, γιά σαράντα ὁλόκληρες μέρες, τούς ἔπεισε ὅτι εἶναι Ἐκεῖνος, ὁ «φίλος», ὁ «ἀγαπημένος», ὁ Ἀναστημένος Δάσκαλος μέ τό ἀφθαρτοποιημένο Σῶμα Του. Ἔτσι τούς ἔδειχνε τή θεότητά Του.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἱστορικό γεγονός, ἀλλά ταυτόχρονα εἶναι καί μυστήριο. Ὡς ὑπέρβαση τῆς φθορᾶς καί τοῦ χρόνου, συνιστᾷ μιά παραδοξότητα, ἀλλά βιώνεται εὐλαβικά μέσα στό χρόνο. Ἡ κάθε Θεία Λειτουργία πού τελοῦμε εἶναι ἡ μυστηριακή βίωση αὐτοῦ τοῦ ὑπερφυοῦς γεγονότος. Στή Θεία Λειτουργία ἀναβιώνουμε καί μετέχουμε στό Πάσχα, ξαναζοῦμε τήν Ἀνάσταση, ἔχουμε ἐνώπιόν μας τόν Ἀναστημένο Κύριο. Στή Θ. Λειτουργία τοῦ Μ. Βασιλείου ὁ Λειτουργός, μετά τήν θεία Κοινωνία εὐχαριστεῖ τόν Θεό λέγοντας· «…εἴδομεν τῆς Ἀναστάσεώς Σου τόν τύπον· ἐνεπλήσθημεν τῆς ἀτελευτήτου Σου ζωής».
Οἱ ἱεροί Πατέρες διδάσκουν πώς τό ἄκουσμα εἶναι ἀξιόπιστο, ὅταν προηγηθεῖ τό βίωμα. Ὁ Κύριος ἀναστήθηκε καί βεβαίωσε γι’ αὐτό μέ τίς πληγές τοῦ Ἁγίου Του Σώματος. Ἐνδεικτική ἡ ψηλάφηση τοῦ δύσπιστου Θωμᾶ (Ἰω. 20, 24-29). Στήν ἴδια γραμμή οἱ Ἀπόστολοι βεβαιώνουν: «Ὃ ἦν ἀπ’ ἀρχῆς, ὃ ἀκηκόαμεν, ὁ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν περὶ τοῦ λόγου τῆς ζωῆς» (Α΄ Ἰω. 1, 1). Καί ἐκεῖνοι ψηλάφησαν τόν Ἀναστάντα Κύριο. Καί τό βιβλίο τῶν Πράξεων περιγράφει παραστατικά αὐτή τήν ἀναστάσιμη ἐμπειρία τῶν Ἀποστόλων, γεγονός πού ἐξηγεῖ τήν αἰφνίδια ἀλλαγή τους. Οἱ πρώην τρομαγμένοι καί κρυμμένοι, ἤδη ἐμφανίζονται κήρυκες τῆς Ἀναστάσεως.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς ἐμφανιζόταν στούς Μαθητές σαράντα μέρες, ζωντανός, “ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις”. Ὡστόσο, συνεχίζει νά ἐμφανίζεται καί σέ μᾶς, τώρα καί δύο χιλιάδες χρόνια, μέ πολλά τεκμήρια, γιά νά μή μένει ἀμφιβολία πώς ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἕνα γεγονός, πού ἔγινε σέ δεδομένη ἱστορική στιγμή καί ἐξακολουθεῖ νά γίνεται μπροστά στά μάτια μας. Καί τοῦτο, γιατί ἡ Ἀνάσταση καί ὅλα τά γεγονότα τῆς θείας Οἰκονομίας εἶναι ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, ὑπερφυσικές δηλαδή πράξεις καί θαύματα τοῦ Θεοῦ μέσα στήν ἱστορία τοῦ κόσμου. Ὡς τέτοια ἐπαναλαμβάνονται μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία δέ διατηρεῖ ἁπλά στή μνήμη αὐτά τά συμβάντα, ἀλλά τά ἐνσαρκώνει καί τά βιώνει συνεχῶς. Εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῆς Σάρκωσης, τοῦ Σταυροῦ, τῆς Ἀνάστασης καί τῆς Πεντηκοστῆς. Χωρίς τήν Ἀνάσταση εἶναι ματαία ἡ πίστη μας καί στό Σύμβολo τῆς Πίστεως ὁμολογοῦμε «Προσδοκία Ἀνάστασης Νεκρῶν».
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΑΔΕΛΦΟΙ!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Νίκαίας Ἀ λ έ ξ ι ο ς