Ὁ Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης γεννήθηκε ἀπό εὐλαβεῖς γονεῖς, τόν Πρόδροµο καί τήν Εὐλαµπία Ἐζνεπίδη, στά Φάρασα τῆς Καππαδοκίας στίς 25 Ἰουλίου τοῦ 1924, λίγες µέρες πρίν ἀπό τή φυγή τῶν Φαρασιωτῶν ἀπό τήν πατρώα γῆ γιά τήν Ἑλλάδα. Στή βάπτισή του, ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης, τόν ὀνόµασε Ἀρσένιο, «γιά νά ἀφήσει καλόγερο στό πόδι του», ὅπως χαρακτηριστικά εἶπε. Στίς 14 Σεπτεµβρίου τοῦ 1924 ἡ οἰκογένεια Ἐζνεπίδη, µαζί µέ τά καραβάνια τῶν προσφύγων, ἔφτασε στό λιµάνι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στό Κερατσίνι καί στή συνέχεια ἐγκαταστάθηκε στήν Κόνιτσα, ὅπου ὁ ἴδιος πέρασε τά παιδικά καί νεανικά του χρόνια. Μετά ἀπό τίς ἐγκύκλιες σπουδές του µαθήτευσε στήν τέχνη τοῦ ξυλουργοῦ.
Κατά τή στρατιωτική θητεία του (1945 – 1949), ἐπέδειξε ἀπαράµιλλο θάρρος καί αὐτοθυσία ὑπηρετώντας µέ τήν εἰδικότητα τοῦ ἀσυρµατιστῆ. Μόλις ἀπολύθηκε µετέβη στό Ἅγιο Ὄρος. Δέν κατάφερε ὅµως νά ἐκπληρώσει ἀµέσως τόν πόθο του γιά µοναχισµό, ἐπειδή οἱ δικοί του βρέθηκαν τήν ἴδια περίοδο σέ µεγάλη οἰκονοµική δυσκολία, ὁπότε τόν κάλεσαν νά τούς βοηθήσει. Ἔτσι, ἐπέστρεψε στήν Κόνιτσα καί ἐργάστηκε ὡς µαραγκός.
Μετά ἀπό 3 χρόνια ἐπέστρεψε στήν Ἀθωνική Πολιτεία. Ἀφοῦ περιῆλθε σκῆτες καί καλύβες, ἐντάχθηκε στήν ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγµένου. Στίς 27 Μαρτίου 1954 ἔλαβε ρασοευχή καί τό ὄνοµα Ἀβέρκιος. Ἀκολούθως πῆγε νά µονάσει στήν Ἱερά Μονή Φιλοθέου πού ἦταν τότε ἰδιόρρυθµη. Στίς 12 Μαρτίου 1956 ἐκάρη µικρόσχηµος µοναχός καί ἔλαβε τό ὄνοµα Παΐσιος.
Τόν Αὔγουστο τοῦ 1958, ὑπακούοντας σέ θεία βουλή, ἐγκαταστάθηκε στήν κατεστραµµένη Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας τοῦ Στοµίου, πού βρίσκεται κοντά στήν Κόνιτσα. Σέ αὐτήν ἔζησε 4 χρόνια. Τό 1962 δέχθηκε ὡς θεόσταλτη τήν πρόσκληση κάποιου ἱεροδιακόνου νά τόν συνοδεύσει στό Θεοβάδιστο Ὄρος τοῦ Σινᾶ ὅπου ἐγκαταστάθηκε στό κελί τῶν Ἁγίων Γαλακτίωνος καί Ἐπιστήµης. Ἔγινε ἰδιαίτερα ἀγαπητός στούς Βεδουίνους, δίνοντάς τους τρόφιµα µέ χρήµατα ἀπό τήν πώληση στούς προσκυνητές ξύλινων σταυρῶν πού ἔφτιαχνε ὁ ἴδιος.
Ἡ σωµατική ἀσθένεια ἀπό τό τραχύ κλίµα, τόν ἀνάγκασε νά ἐπιστρέψει στήν πατρίδα του. Ἐπανερχόµενος στό Ἅγιο Ὄρος τό 1964 δέν ἐλάττωσε τό πλῆθος τῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων του. Τό 1966 ἀσθένησε σοβαρά καί εἰσήχθη στό Κέντρο Νοσηµάτων Θώρακος Βορείου Ἑλλάδος (Νοσοκοµεῖο Παπανικολάου). Ὑποβλήθηκε σέ ἐγχείρηση, µέ ἀποτέλεσµα µερική ἀφαίρεση τῶν πνευµόνων. Στό διάστηµα µέχρι νά ἀναρρώσει καί νά ἐπιστρέψει στό Ἅγιο Ὄρος φιλοξενήθηκε στό Ἱερό Ἡσυχαστήριο Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεο-λόγου στή Σουρωτή. Ἐπέστρεψε στό Ἅγιο Ὄρος µετά τήν ἀνάρρωσή του καί τό 1967 µετακινήθηκε στά Κατουνάκια, καί συγκεκριµένα στό Λαυρεώτικο κελί τοῦ Ὑπατίου (Βλάχικα). Στίς 12 Αὐγούστου 1968 ὁ Ὅσιος Παΐσιος εἰσῆλθε στήν Ἱερά Μονή Σταυρονικήτα καί µόνασε στό κελί τοῦ Τιµίου Σταυροῦ.
Τό 1979 ἀφήνει τόν Τίµιο Σταυρό καί ἀναζητώντας κελί πηγαίνει στήν ἐγκαταλελειµµένη «Παναγούδα». Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος ἐργάστηκε σκληρά γιά νά δηµιουργήσει ἕνα κελί, ὅπου καί ἔµεινε µέχρι καί τό τέλος τῆς ζωῆς του. Ἀπό τότε πού ἐγκαταστάθηκε στήν Παναγούδα πλῆθος λαοῦ τόν ἐπισκεπτόταν. Συνήθιζε νά φτιάχνει «σταµπωτά» εἰκονάκια τά ὁποῖα χάριζε στούς ἐπισκέπτες σάν εὐλογία.
Τά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του, οἱ πόνοι ἀπό τίς διάφορες ἀρρώστιες γίνονταν ὅλο καί περισσότεροι. Παρ’ ὅλ’ αὐτά ὅµως αὐτός ἦταν ἥρεµος καί ὑπέµενε χωρίς νά διαµαρτύρεται καθόλου.
Μετά τό 1993 παρουσίαζε αἱµορρα-γίες. Τό Νοέµβριο τοῦ ἰδίου ἔτους βγῆκε γιά τελευταῖα φορά ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος καί πῆγε στή Σουρωτή, στό Ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου γιά τή γιορτή τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου. Ἐκεῖ ἔµεινε γιά λίγες µέρες καί ἐνῶ ἑτοιµαζόταν νά φύγει ἀσθένησε καί µεταφέρθηκε στό Θεαγένειο, ὅπου χειρουργήθηκε. Ὁ γέροντας ἀνακοίνωσε τήν ἐπιθυµία του νά ἐπιστρέψει στό Ἅγιο Ὄρος στίς 13 Ἰουνίου. Ὁ ὑψηλός πυρετός ὅµως καί ἡ δύσπνοια τόν ἀνάγκασαν νά παραµείνει.
Στό τέλος τοῦ Ἰου-νίου οἱ γιατροί τοῦ ἀνακοίνωσαν ὅτι τά περιθώρια ζωῆς του ἦταν δύο µέ τρεῖς ἑβδοµάδες τό πολύ. Τή Δευτέρα 11 Ἰουλίου (γιορτή τῆς Ἁγίας Εὐφηµίας) κοινώνησε γιά τελευταία φορά γονατιστός µπροστά στό κρεβάτι του. Τίς τελευταῖες µέρες τῆς ζωῆς του ἀποφάσισε νά µήν παίρνει φάρµακα ἤ παυσίπονα, παρά τούς φρικτούς πόνους τῆς ἀσθένειάς του.
Κοιµήθηκε τήν Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 καί ὥρα 11:00 καί ἐνταφιάστηκε στό Ἱερό Ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στή Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
Οἱ λόγοι του ἀποτελοῦν πράγµατι πνευµατικό θησαυρό:
— Νά ἐµπιστευθοῦν οἱ γονεῖς τά παιδιά τους στόν Θεό.
— Ἡ ὑποµονή εἶναι τό ἰσχυρότερο φάρµακο πού θεραπεύει τίς µεγάλες καί µακροχρόνιες δοκιµασίες.
— Ἀγάπη εἶναι κι ἕνα βλέµµα πονεµένο κι ἕνας λόγος πού θά πεῖς µέ πόνο στόν ἄλλον ὅταν ἀντιµετωπίζει κάποια δυσκολία.
— Ὁ Θεός χαρίζεται σέ ὅσους ἔχουν ἐξαγνισµένη ἁπλότητα.
— Ὁ θάνατος εἶναι ἁπλῶς µετάβαση ἀπό τήν µία ζωή στήν ἄλλη. Εἶναι ἕνας ἀποχωρισµός γιά ἕνα µικρό διάστηµα..
Στίς 13 Ιανουαρίου 2015 συνῆλθε ἡ Ἱερά Σύνοδος τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου καί ἀποφάσισε τήν κατάταξη τοῦ Ὁσίου Παϊ-σίου τοῦ Ἁγιορείτου στό Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Ἡ µνήµη του θά ἑορτάζεται στίς 12 Ἰουλίου.
Ξενάγηση στην πατρική οικία του Αγίου Παϊσίου (ΒΙΝΤΕΟ)
Ντοκυμαντέρ για τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη
Ομολογία – Μηνιαία Έκδοση Ενημερώσεως & Πνευματικής Οικοδομής της Ιεράς Μητροπόλεως Νικαίας – Ιούλιος – Αύγουστος 2015 (Τεύχος 144)