«Ὁ πάντιμος χορός, τῶν σοφῶν Ἀποστόλων,
ἠθροίσθη θαυμαστῶς, τοῦ κηδεῦσαι ἐνδόξως,
τὸ σῶμά σου τὸ ἄχραντον, Θεοτόκε Πανύμνητε..»
(Κάθισμα)
Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Ὅποιος πιστεύει στόν Θεό καί δέχεται τόν λόγο Του, μεταβαίνει ἀπό τόν θάνατο στήν ζωή (Ἰω. 5, 24). Τόν τελικό λόγο τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας δέν ἔχει ὁ θάνατος ἀλλά ἡ ζωή∙ ἡ ἀκατάλυτη καί αἰώνια ζωή.
Ἡ Γυναῖκα ποὺ ἔγινε τό «Δοχεῖον τῆς Χάριτος» καί ἡ Μεσίτρια πρός τόν Θεό, προκειμένου νά λυτρωθεῖ τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τό φόβο τοῦ Θεοῦ καί τοῦ θανάτου χωρίς προοπτική, ἐκοιμήθη σήμερα. Ἡ Ἐκκλησία κάνει χρήση τῆς φράσης «ἐκοιμήθη», γιατί ὄντως πρόκειται περί ὕπνου, ἐνόψει τῆς κοινῆς ἀναστάσεως. Ἦλθε λοιπόν καί τό ἐπίγειο τέλος τῆς Θεοτόκου καί «Ἀπόστολοι ἐκ περάτων» σπεύδουν καί συναθροίζονται στήν Ἁγία Πόλη τῶν Ἱεροσολύμων, γιά νά κηδεύσουν τό ἱερότερο καί τό γλυκύτερο πρόσωπο πάνω στή γῆ. Ὡστόσο, ὁ ὕπνος τῆς Θεοτόκου κράτησε λίγο, διότι “μετέστησεν Αὐτήν πρός τάς ἐκεῖθεν μονάς”, Τήν πῆρε κοντά Του Ἐκεῖνος πού γεννήθηκε μέ τρόπο θαυμαστό ἀπό τήν Ἴδια. Γι’αὐτό, ὄχι μόνο δέ θρηνοῦμε, ἀλλά ἀντίθετα χαίρουν μητέρες καί θυγατέρες καί νῦμφες τοῦ Χριστοῦ, λέγοντας Χαῖρε Σύ, πού ἀνέβηκες στά Ἄνω Βασίλεια.
Ὁλόκληρη ἡ βιοτὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἀπό τὴν Ναζαρέτ, ἕως τόν Γολγοθά καί τήν Γεθσημανή, ὑπῆρξε ἕνα θαῦμα τοῦ Θεοῦ, στὸ ὁποῖο διακόνησε ὁ ἄνθρωπος, στό πρόσωπο τῆς Παρθένου. Στὸν Εὐαγγελισμό Της ἀπό τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ, Ἐκείνη ρωτήθηκε καί συγκατατέθηκε: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ῥῆμα σου»(Λκ. 1, 38).
Ἡ Παναγία κοινώνησε πρώτη τόν Χριστό, ἀφοῦ τόν φιλοξένησε στά σπλάχνα Της. Ἔθρεψε μὲ τὸ γάλα Της, Αὐτὸν ποὺ συντηρεῖ ὅλα τὰ ὄντα τῆς γῆς. Κράτησε στὴν ἀγκαλιά της, Αὐτὸν ποὺ κρατάει τὸ σύμπαν στὰ χέρια του. Ἀνέθρεψε μέ στοργή Ἐκεῖνον πού συντηρεῖ τόν κόσμο. Παρέδωσε στὴν κοινωνία Ἐκεῖνον πού ἦρθε νά ἀνακαινίσει τήν ἀνθρωπότητα. Αὐτήν τήν ἀνθρωπότητα ἦλθε νά σώσει ἀπό τή φθορὰ καὶ νὰ μᾶς ἑνώσει ὅλους, καί γιά πάντα, μὲ τὸ Θεό, μὲ ἕνα ἀγαπητικὸ δεσμὸ υἱοθεσίας.
Τιμοῦμε λοιπόν σήμερα τήν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου. Ἡ κοίμησή Της ἔγινε καινούρια ἀρχή. Τό μνῆμα Της ἀναδείχτηκε ἐφαλτήριο ἀπ’ ὅπου καὶ σωματικὰ ἀνέβηκε στὸν οὐρανό. Δὲν μποροῦσε νὰ γίνει ἀλλιῶς. Τὸ σῶμα ποὺ ὑφάνθηκε μὲ τὸν Υἱό καί Λόγο, τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ δημιούργησε τὸ θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἦταν δυνατό νὰ γνωρίσει τή σήψη. Πολύ πρὶν ἀπό τήν Κρίση καί τή Δευτέρα Παρουσία, Ἐκείνη προγεύτηκε τὴν ἀφθαρσία τοῦ σώματός Της, μὲ τὴν Μετάστασή της στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Ὁ θάνατος τοῦ κάθε ἀνθρώπου βυθίζει σέ πένθος τούς οἰκείους του, καί εἶναι ὡς ἕνα βαθμό δικαιολογημένη ἡ ὀδύνη. Εἶναι, ὡστόσο, πρόσκαιρη ἡ ἀπώλεια καί σύντομος ὁ χωρισμός ἀπό τά ἀγαπημένα πρόσωπα, ἀφοῦ «προσδοκοῦμε ἀνάσταση νεκρῶν καί ζωή τοῦ μέλλοντος αἰῶνος», ὅπως ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως.
Ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου μᾶς προκαλεῖ ἀναστάσιμη χαρά καί μᾶς ἑτοιμάζει γιά τήν ὄντως ζωή. Ἐκείνη κινεῖται πρός τό αἰώνιο, τό ἄδυτο φῶς, σέ Οὐράνια Ὄαση καί ἀπόλαυση, σέ ἕνα τόπο χαρᾶς καί εὐφροσύνης, ὅπου ἀναμένει καί μᾶς. Ἄς εἶναι ἡ ζωή μας συναρμοσμένη μέ τή ζωή τῆς Παναγίας, ἄς εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, τά ὁποῖα ἀπολαμβάνει ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ γλυκιά Μάνα τοῦ Κυρίου μας καί ὅλων ἡμῶν, πού Τήν τιμοῦμε σήμερα.
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Μετά πολλῆς ἀγάπης καί εὐχῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Νίκαίας Ἀ λ έ ξ ι ο ς