Το Σεπτέμβριο του 1993 χρειάσθηκε να εισαχθεί στο νοσοκομείο να χειρουργηθεί. Το πρωί, πριν από την επέμβαση, διάβασε την ακολουθία του Μεσονυκτικού και του Όρθρου. Δεν είχε ακόμη τελειώσει, όταν οι νοσηλευτές πήγαν να τον πάρουν με το φορείο. Η σεβάσμια μορφή και η ευλαβική παρουσία του τους καθήλωσαν. Στάθηκαν σιωπηλοί και περίμεναν. Όταν είπε το «Δι’ ευχών», έκαναν κι εκείνοι το σταυρός τους, σαν να βρίσκονταν σε εκκλησία. Γαλήνιος, χωρίς αγωνία έφθασε στο χειρουργείο, με εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού.
Με την αγία απλότητα και την ταπεινοφροσύνη του γινόταν σεβαστός και αγαπητός σε όλους. Αν και χειρουργημένος, αγνοώντας τον πόνο και την εξάντληση, απαντούσε σε απορίες για πνευματικά θέματα, που του υπέβαλαν αδελφές νοσοκόμες και ιατροί. Ο καθηγητής κ. Μ. μέσα στο γραφείο των ιατρών σχολίασε: «Ο π. Ευσέβιος, τον οποίο νοσηλεύουμε εδώ, είναι άγιος». Ο Γέροντας όμως, όταν το πληροφορήθηκε, στενοχωρήθηκε και μονολόγησε με αληθινή ταπείνωση και αυτομεμψία: «Είναι ένας παλιάνθρωπος! Θεέ μου, ελέησέ με. Συγχώρησέ με. Έτσι είναι η αγιότης; Δωμάτιο μονόκλινο; Η αγιότης θέλει κόπο, πολύ κόπο».
Τις ημέρες που έμεινε στο νοσοκομείο, δεν έπαυε να στηρίζει διακριτικά τους ασθενείς και τους οικείους τους. Όλους τους είλκυε σαν μαγνήτης η φυσιογνωμία του και τους αιχμαλώτιζε η αγάπη του. Καθώς προχωρούσε στο διάδρομο με τον ορό στο χέρι, κάποιος άρρωστος με όψη αγριωπή και απρεπή εμφάνιση λόγω ζέστης, τον κοίταζε με αδιαφορία και περιφρόνηση. Ο Γέροντας, όμως, που έβλεπε τον κάθε άνθρωπο σαν ψυχή, τον πλησίασε με καλωσύνη. «Να σας δώσω ένα σταυρουδάκι. Πρώτα να σας σταυρώσω…». Σάστισε ο άνθρωπος· δεν περίμενε τέτοια επίθεση αγάπης. «Πάτερ μου, βλέπω την αγιωσύνη στην μορφή σας. Που μένετε;…Θα έρθω να σας βρω με την οικογένειά μου» του είπε και αργότερα το πραγματοποίησε, όπως και άλλοι που τον γνώρισαν στο νοσοκομείο.
Ιερομόναχος Ευσέβιος Γιαννακάκης, Επίγειος Άγγελος και Ουράνιος Άνθρωπος (1910-1995), Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου, Αίγιο