Κάποιος από τους πατέρες διηγήθηκε ότι ήταν ένας μοναχός φιλόπονος, που πρόσεχε τον εαυτό του, συνέβη όμως για κάποιο διάστημα να πέσει σε αμέλεια. Καθώς βρισκόταν σε αμέλεια, κατάλαβε το σφάλμα του και είπε: «Ψυχή μου, ως πότε θα παραμελείς τη σωτηρία σου και δεν θα φοβάσαι την κρίση του Θεού, μήπως σε βρει το τέλος σε αυτή την αμέλεια και παραδοθείς στις αιώνιες τιμωρίες;». Λέγοντας αυτά στον εαυτό του, τον έκανε πάλι πρόθυμο στο έργο του Θεού.
Μια φορά λοιπόν που έκανε τον κανόνα της προσευχής του, ήρθαν οι δαίμονες και τον ενοχλούσαν με θορύβους, και αυτός τους είπε: «Ως πότε θα με στενοχωρείτε; Δεν σας φτάνει το προηγούμενο διάστημα της αμέλειάς μου;» «Όταν ήσουν στην αμέλεια», του απάντησαν οι δαίμονες, «και εμείς σε παραμελούσαμε. Καθώς όμως ξεσηκώθηκες εναντίον μας, και εμείς ξεσηκωθήκαμε εναντίον σου».
Αυτά που άκουσε τον έκαναν να προθυμοποιεί τον εαυτό του στο έργο του Θεού, και έτσι πρόκοβε με τη χάρη του Χριστού.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ευεργετινός» – Λόγοι και διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων, Υπόθεση 29 (ΚΘ) Αυτόν που αγωνίζεται με δύναμη, οι δαίμονες τον αντιμάχονται, ενώ αδιαφορούν για τους αμελείς, γιατί τους έχουν στο χέρι τους, Τόμος Α’, Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, 2001