Ο Πνευματικός επίσης, με την ανυπόκριτη αγάπη του, θα οδηγήση το ζεύγος σε μια κοινή πνευματική πορεία έτσι ώστε με αγάπη και διάκριση κάθε σύζυγος να συγκλίνη προς τον ομόζυγό του και να συνταιριάζη τα βήματά του στις πνευματικές δυνάμεις του άλλου.
Διότι στο θέμα της κοινής πνευματικής ζωής, που θεμέλιο έχει την καθημερινή κοινή προσευχή του ζεύγους και αγκαλιάζει όλες τις εκδηλώσεις της ζωής τους, γίνονται πολλά και μεγάλα λάθη.
Εκείνοι που είναι πιο θερμοί στα πνευματικά είναι δύσκολο πολλές φορές να καταλάβουν ότι αρετή δεν είναι ότι θεωρούν με τον λογισμό τους αρετή, αλλά το να γίνουν «τοις πάσι τα πάντα» για να σώσουν τον συνοδοιπόρο της ζωής τους.
Εκείνοι που είναι πιο θερμοί στα πνευματικά είναι δύσκολο πολλές φορές να καταλάβουν ότι αρετή δεν είναι ότι θεωρούν με τον λογισμό τους αρετή, αλλά το να γίνουν «τοις πάσι τα πάντα» για να σώσουν τον συνοδοιπόρο της ζωής τους. Και στο θέμα αυτό είναι καθοριστικός ο ρόλος του Πνευματικού, ο οποίος θα εξηγήση, και θα προλάβη τυχόν άσχημες εξελίξεις.
Ο γέροντας Παΐσιος, όταν τον ρωτούσαν με ποιο τρόπο θα αντιμετωπίσουν τα διάφορα προβλήματα που ανακύπτουν μέσα στον γάμο, συμβούλευε πάντοτε τους παντρεμένους να έχουν κοινό Πνευματικό. Αυτός, έλεγε, σαν καλός μάστορας θα ταιριάξη το ζευγάρι για να πορεύεται αρμονικά στη ζωή. «Δύο ξύλα, αν τα πελεκήσουν δύο μαραγκοί, όπως νομίζει ο καθένας, δεν θα μπορέσουν ποτέ να εφαρμόσουν.
Ενώ, όταν έχουν (οι σύζυγοι) τον ίδιο Πνευματικό, ο Πνευματικός πελεκάει τα εξογκώματα -δηλαδή τα ελαττώματα- του ενός, πελεκάει και τα εξογκώματα του άλλου, και έτσι εξομαλύνονται οι δυσκολίες». Έλεγε ο γέροντας από την πείρα του: «Έχω υπ όψιν μου ανδρόγυνα που ταίριαζαν, αλλά δεν είχαν τον ίδιο Πνευματικό για να τους βοηθήση, και χώρισαν. Και άλλα που, ενώ δεν ταίριαζαν, επειδή είχαν τον ίδιο Πνευματικό, έζησαν αρμονικά».
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Ανατομία οικογενειακών θεμάτων», Ενωμένη Ρωμηοσύνη, Ιαματικά Νάματα 8, Θεσσαλονίκη 2015