«Και διείλεν αυτοίς τον βίον». Ο πρεσβύτερος γιός κάθησε μαζί με τον πατέρα του κι απολάμβανε όλα τα αγαθά του. Ο νεότερος γιός όμως «μετ ου πολλάς ημέρας συναγαγών άπαντα απεδήμησεν εις χώραν μακράν, και εκεί διεσκόρπισε την ουσίαν αυτού ζων ασώτως» (Λουκ ιε 13).
Μετά από λίγες μέρες μάζεψε όλα όσα του έδωσε ο πατέρας του και πήγε σε μια μακρινή χώρα. Εκεί έζησε με ασωτεία και σπατάλησε όλη την περιουσία του.
Αυτό το μετ ου πολλάς ημέρας, δε θυμίζει τη σύντομη παραμονή του Αδάμ στον παράδεισο; Όταν αμάρτησε ο Αδάμ, ζήτησε κι έλαβε από το Θεό το μερίδιο του. Τότε είδε τη γύμνωσή του. Είδε δηλαδή πως χωρίς το Θεό δεν είναι τίποτα. Κι ο Θεός με το έλεός Του δεν τον έδιωξε γυμνό, αλλά του έδωσε ρούχα. «Και εποίησε Κύριος Θεός τω Αδάμ και τη γυναικί αυτού χιτώνας δερματίνους και ενέδυσεν αυτούς» (Γεν. γ 21). «Γη ει και εις γην απελεύση» (Γεν. γ 19), είπε στον Αδάμ. Αυτό σημαίνει: Στην καλύτερη περίπτωση μόνο ο πηλός είναι δικός σου. Όλα τ άλλα είναι δικά μου. Ζήτησες αυτό που σου ανήκει κι Εγώ σου το έδωσα. Για σένα όμως, για να μπορέσεις να ζήσεις έστω και στη σκιά αυτού που ήσουν πριν, σου δίνω κάτι παραπάνω. Σου δίνω ένα σπινθήρα της θεϊκής μου δύναμης και αξίας.
Αυτό που έπαθε ο Αδάμ επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά σε εκατομμύρια απογόνους του. Όλοι εκείνοι που με την αμαρτία τους χωρίστηκαν από το Θεό, λαβαίνουν το μερίδιο τους και αποδημούν εις χώραν μακράν. Ο Θεός δεν θα πιέσει κανέναν να μείνει μαζί Του. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο και δε θέλει με τίποτα να περιορίσει την ελευθερία του, γιατί αυτό θα ταν αντίθετο στη θεϊκή Του φύση.
Όταν ο άνθρωπος εγκαταλείπει το δρόμο του Θεού, κυκλώνεται από πλήθος παθών και περιφέρεται από δω κι από κει. Ο άνθρωπος αυτός είναι σα να παίρνει το τσεκούρι και να κόβει τις ίδιες τις ρίζες της ζωής του
Τι κάνει τώρα ο ανόητος αμαρτωλός άνθρωπος όταν απομακρύνεται από το Θεό, όταν χωρίζεται απ Αυτόν; Αποδημεί σε χώρα μακρινή και σπαταλάει την περιουσία του ζώντας με ασωτείες. Αυτά δεν τα έχει κάνει ένας μόνο αμαρτωλός. Δεν τα έκανε μόνο ο νεότερος γιος της παραβολής. Αυτά τα κάνουν όλοι οι άνθρωποι όταν χωρίζονται από τον Θεό, αφού «εξέλιπαν εν ματαιότητι αι ημέραι αυτών» (Ψαλμ. οζ 33).
Τι σημαίνει ζων ασώτως; Πως τις μέρες του τις δαπάνησε άσκοπα, μέσα στην αμαρτία, με μεθύσια, διαπληκτισμούς, οργή, σπατάλες και κυρίως με ανηθικότητα. Με αμαρτίες που σπαταλούν τις ζωτικές λειτουργίες γρήγορα και ολοκληρωτικά, ενώ ο θεϊκός σπινθήρας εξαφανίζεται. Όταν ο άνθρωπος δεν έχει αγάπη, παραδίνεται στα πάθη. Όταν ο άνθρωπος εγκαταλείπει το δρόμο του Θεού, κυκλώνεται από πλήθος παθών και περιφέρεται από δω κι από κει. Ο άνθρωπος αυτός είναι σα να παίρνει το τσεκούρι και να κόβει τις ίδιες τις ρίζες της ζωής του. Κόβει κάθε μέρα κι από μία ρίζα, ωσότου το δέντρο αρχίσει να μαραίνεται.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Καιρός Μετανοίας Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς», Πέτρου Μπότση, Αθήνα 2012