Ένας γέροντας είπε: «Στην αρχή, όταν ο μοναχός απαρνηθεί τον κόσμο, οι δαίμονες δεν έχουν άδεια να πειράξουν βίαια τον άνθρωπο, για να μην παραξενευτεί και φοβηθεί από αυτό και γυρίσει γρήγορα στον κόσμο. Όταν όμως αυτός προκόψει με τον καιρό και την ασκητική εργασία, τότε εξαπολύονται εναντίον του οι πόλεμοι των σαρκικών επιθυμιών και ηδονών· και καθώς λυπάται από αυτό, έχει ανάγκη να ταπεινώνεται, να πενθεί και να καταδικάζει τον εαυτό του για όσα αμάρτησε και αμαρτάνει. Και έτσι, αφού γυμναστεί με τους πειρασμούς αυτούς, αποκτά υπομονή και εμπειρία και διάκριση και καταφεύγει πλέον στον Θεό με δάκρυα· και εκείνος διαλύει όλα τα τεχνάσματα του εχθρού και σιγά σιγά τον φέρνει σε ανάπαυση. Μερικοί όμως που αποθαρρύνθηκαν, ή αυτοκτόνησαν ή γύρισαν στον κόσμο, επειδή βούλιαξαν μέσα στη λύπη.
Ευεργετινός – Υπόθεση 30, (Λ) – Δεν πρέπει για όλα μας τα σφάλματα να κατηγορούμε τους δαίμονες, αλλά τον εαυτό μας· γιατί αυτούς που προσέχουν, ούτε οι δαίμονες μπορούν να τους βλάψουν, καθώς είναι μεγάλη η βοήθεια που στέλνει ο Θεός. Επίσης ο Θεός επιτρέπει τους πολέμους ανάλογα με τη δύναμη των ανθρώπων, Περιβόλλι της Παναγίας, 2001, σελ. 287