Είμεθα αμαρτωλοί. Ας υποθέσουμε ότι η ζωή μας διαρκεί χίλια χρόνια και ζούμε χίλια χρόνια ασωτίας. Ζούμε μία ζωή ληστού, με εγκλήματα, βρωμερότητες κι αδικίες. Κι όμως, αν στον τελευταίο χρόνο της ζωής αυτής, στην ενδεκάτη ώρα μετανοήσουμε και ζητήσουμε συγνώμη, νομίζετε ότι ο Θεός και Πατέρας μας θα μας πη: «Τώρα μου ήλθες; Αφού με ρεζίλεψες, τώρα γύρισες πίσω; Φύγε από δω, δεν σε δέχομαι». Όχι μόνο δεν τον κάνει αυτό ο Θεός, αλλά αυτό που ζητεί από τον αμαρτωλό άνθρωπο, όταν επιστρέψη, είναι να μείνη σταθερός στην επιστροφή και την μετάνοιά του.
Εμείς όλοι μας από τον πιο μεγάλο μέχρι τον πιο μικρό κάνουμε παρανομίες και είμαστε ένοχοι μπροστά στον Θεό. Ο καθένας με τον τρόπο του αμαρτάνει και βλασφημεί τον Θεό. Δεν εξαιρείται κανείς. Κι έρχεται η πανέμορφη ευσπλαχνία Του και τα καλύπτει όλα. Δεν ζητεί τίποτε άλλο, παρά μας καλεί: «Έλα, γύρισε πίσω, έλα στη στάνη, μπες μέσα, μη κοιτάς πίσω το τι χρωστάς· συμμαζέψου, άλλαξε ζωή, μην απελπίζεσαι, μη χάνης το θάρρος σου!». Ο νόμος της αγάπης του Θεού λέγει ότι, όταν ο άνθρωπος μετανοήση, ουδέν χρέος υπάρχει, όλα σβήνουν, καμμία αμαρτία δεν είναι δυνατόν να σταματήση τον ωκεανό της συγγνώμης και της μεγαλοσύνης Του! Εδώ είναι το μεγαλείο Του και η ομορφιά Του! Μία από τις καλλονές του Θεού είναι αυτή η απεραντοσύνη της συγγνώμης, που παρέχει στους ανθρώπους!
Κύριε, αξίωσε με, να αγαπώ τους ανθρώπους, όπως Συ τους αγαπάς. Να τους συγχωρώ, όπως Συ του συγχωρείς. Δώσε μου απ’ αυτό το πνεύμα Σου, με το οποίο μακροθυμείς και αγαπάς και ανέχεσαι, κι εγώ να ανέχωμαι, να αγαπώ, να μακροθυμώ, ώστε η αγάπη να με βοηθήση να βοηθήσω, με τα λίγα πράγματα, που μπορώ να τους προσφέρω με την Χάρι Σου
Όταν εξομολογούσα στον Καναδά, λυπόμουν τους ανθρώπους κι έκανα νοερώς με δάκρυα αυτή την προσευχή κατά την ώρα της εξομολογήσεως: «Κύριε, αξίωσε με, να αγαπώ τους ανθρώπους, όπως Συ τους αγαπάς. Να τους συγχωρώ, όπως Συ του συγχωρείς. Δώσε μου απ’ αυτό το πνεύμα Σου, με το οποίο μακροθυμείς και αγαπάς και ανέχεσαι, κι εγώ να ανέχωμαι, να αγαπώ, να μακροθυμώ, ώστε η αγάπη να με βοηθήση να βοηθήσω, με τα λίγα πράγματα, που μπορώ να τους προσφέρω με την Χάρι Σου».
Κι έτσι με την προσευχή αυτή ένοιωσα πολλή αγάπη και στοργή για τους ανθρώπους. Τι τιμή μας κάνει ο Θεός! Την στιγμή που γονατίζουμε, την στιγμή που κλαίμε, που ειλικρινά μετανοούμε, που θρηνούμε για τις αμαρτίες μας, την στιγμή που ευρισκόμενοι κάτω από το ιερό πετραχήλι καταδικάζουμε τον εαυτό μας και τον θεωρούμε ένοχο και ακάθαρτο καταθέτοντας τις αμαρτίες μας σωστά και πεντακάθαρα, πρέπει να γνωρίζουμε ότι προξενούμε στις αγγελικές τάξεις εν τω ουρανώ μεγάλη πανήγυρι. Μα, οι άγγελοι τι δουλειά έχουν μαζί μας; Εδώ φαίνεται η μεγάλη, η απέραντη αγάπη των αδελφών μας, που έχουμε στους ουρανούς.
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Η τέχνη της σωτηρίας (Ομιλίαι) – Τόμος Β’» – Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου, Έκδοσις Ιεράς Μονής Φιλοθέου, Άγιον Όρος, 2015, σελ. 372-374