Στο μοναστήρι συχνά κάνω επισκέψεις τα κελλιά των μοναχών, ημέρας και νυκτός, για να δω αν αγρυπνούν ή κοιμούνται. Δεν το κάνω για να ελέγξω, αλλά για να απολαύσω το παιδί μου το οποίο είμαι βέβαιος ότι προσεύχεται ή θα μελετά. Σας ομολογώ ότι κατασυγκινούμαι, όταν μερικές φορές η πόρτα τους δεν χτυπάη και δεν με αντιλαμβάνωνται –σε μας πόρτες, παράθυρα, όλα είναι παλαιά και κάνουν θόρυβο-, να βλέπω άλλους να σκύβουν για να κάνουν μετάνοια, άλλους να σηκώνωνται από την μετάνοια, άλλους να διαβάζουν όρθιοι, για να μην τους πάρη ο ύπνος, έχοντας τοποθετήσει το βιβλίο σε ένα μικρό αναλόγιο ή στο τραπέζι. Όταν είναι χειμώνας, μερικοί δεν ανάβουν σόμπα και, επειδή έχει πολύ κρύο, είναι στις κουβέρτες τους και δίπλα το πορτατίφ τους. Πολύ ωραίες αυτές οι εικόνες, ιδιαίτερα όταν προσεύχωνται. Κάποιοι που δεν μπορούν να κάνουν μεγάλο κανόνα και να μελετήσουν, κάνουν με ευλογία από τον Γέροντα εργόχειρο. Αυτό είναι παραδοσιακό και το κάνουν για όσο τους χρειάζεται. Την αρχαία εποχή οι Πατέρες της ερήμου έκαναν το εργόχειρό τους την νύκτα. Έτσι, ήταν απερίσπαστοι και η προσευχή τους ανέβαινε στον Θεόν και τα μάτια τους γέμιζαν δάκρυα.
Χαίρομαι λοιπόν, όταν διαπιστώνω ότι οι μοναχοί μου δεν έχουν τίποτε στο κελλί τους. Εάν όμως δω οποιοδήποτε βιβλίο ή άλλο αντικείμενο, το παίρνω ή λέγω να μου το φέρουν στο ηγουμενείο ή στην αποθήκη, ή να το πάνε στην βιβλιοθήκη. Είναι καλύτερα να βάλης τον διάβολο στο κελλί σου, παρά κάτι ιδιόκτητο ή μη αναγκαία πράγματα. Τι να τα κάνης; Μα, αν κάποτε χρειασθούν; Τι θα πη, αν κάποτε σου χρειασθούν. Καλύτερα να πεθάνης, παρά να κρατάς πράγματα στο κελλί σου. Μοναχός σημαίνει εξ ολοκλήρου ακτήμων.
Στο μοναστήρι συχνά κάνω επισκέψεις τα κελλιά των μοναχών, ημέρας και νυκτός, για να δω αν αγρυπνούν ή κοιμούνται. Δεν το κάνω για να ελέγξω, αλλά για να απολαύσω το παιδί μου το οποίο είμαι βέβαιος ότι προσεύχεται ή θα μελετά
Στο θέμα αυτό χρειάζεται πολλή προσοχή, διότι ο μοναχός πολύ εύκολα μπορεί να γίνη από άγγελος δαίμονας και από δαίμονας εωσφόρος. Χρειάζεται πολλή λεπτότητα. Επειδή επιλέξαμε την αποστολική ζωή, με την οποία δεν έχει σχέσι κανένα είδος ιδιοκτησίας, πρέπει να γνωρίζωμε ότι όλες οι αμαρτίες μας μπορούν να συγχωρεθούν από τον Γέροντα, αλλά όσες έχουν σχέσι με πάρσιμο και δόσιμο ή με χρήσι και κτήσι, έστω και ενός απλού πράγματος, δεν μπορεί να τις συγχωρήση. Μόνον ο Θεός μπορεί να τις συγχωρήση, αν ποτέ υπάρξη ειλικρινής μετάνοια. Εάν η Εκκλησία αφορίζη τον μοναχό που θεωρεί δικό του έστω και το ελάχιστο, καταλαβαίνουμε ότι ο ίδιος ο αφορισμός δεν συγχωρείται παρά μόνον μετά από όμβρους δακρύων. Γι’ αυτό ουδεμία ευθύνη αναλαμβάνει ο Γέροντας για τις ψυχές, όταν υπάρχη κτήσις πράγματος, έστω και με την πλέον αγαθή συνείδησι, έστω και για τον καλύτερο σκοπό. Η Εκκλησία ουδέποτε το ανέχθηκε αυτό.
Βεβαίως, όταν ερωτάται ο Γέροντας εάν μπορή ο μοναχός να κρατήση κάτι που του δόθηκε, η απάντησις είναι καταφατική. Αλλά τι το θέλεις αυτό που σου δίνει ο τάδε; Και είναι άραγε αληθές ότι στο δίνει ο τάδε; Μήπως ο τάδε ξέρει πως το αγαπάς, πως το θέλεις, πως το επιθυμείς; Μήπως του έδωσες εσύ να καταλάβη ότι το χρειάζεσαι, ότι το θέλεις; Μήπως σε ρώτησε; Είναι αδύνατον να μας δώσουν κάτι ή να δώσωμε κάτι και να μην υπάρχη ψυχική προσυνεννόησις, μία από κοινού πτώσις στην αμαρτία. Γι’ αυτό, μόνον ο Θεός μπορεί να συγχωρήση απόκτησι πράγματος. Ο Γέροντας δεν έχει λάβει τέτοιο δικαίωμα από τον Θεόν. Και για όσα ακόμξ δίνεται άδεια –ευλογία- για την κτήσι τους, επαφίεται εις τον Θεόν η συγχώρησις. Μόνον αυτά που δίνονται μετά από κοινή συζήτησι με τον Γέροντα, σε ώρα σοβαρή και πνευματική, δεν καταργούν την αποστολική ιδιότητα. Τα υπόλοιπα σας τα κανονίσωμε με τον Θεόν. Αλλά, εάν αφαιρέσης μια πετρούλα από ένα οικοδόμημα, δεν θα πέση ολόκληρο; Από το ελάχιστο μπορεί να αχρηστευθή η ζωή μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Νηπτική Ζωή και Ασκητικοί Κανόνες, Ερμηνεία στους Οσίους Πατέρες Αντώνιο Αυγουστίνο και Μακάριο, Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Εκδόσεις «ΙΝΔΙΚΤΟΣ», 2011, σελ. 193-195