Οι αρετές είναι μια αλυσίδα. Αν κοπή η αλυσίδα, την συνδέομε με την μετάνοια και συνεχίζομε.
Όταν είμαι άρρωστος δεν θέλω ανθρώπινη παρηγοριά, για να νοιώθω την θεία.
Το Άγιον Όρος έγινε, γιατί υπήρχε το Βυζάντιο. Αν το Άγιον Όρος δεν αλλοιωθή, θα γεννήση μεγαλύτερο Βυζάντιο.
Οι κακές σκέψεις να φεύγουν γρήγορα από το μυαλό μας, γιατί όταν μένουν μας καίνε, όπως όταν κρατάμε το κάρβουνο στο χέρι μας.
Όταν οι άνθρωποι σε στενοχωρούν, να χαίρεσαι, διότι σου εξοφλούνται αμαρτίες. Όταν σε κατηγορούν, πιθανόν να κατηγόρησες και εσύ στο παρελθόν, οπότε εξοφλάς την αμαρτία σου.
Όταν είσαι κοντά στον Πνευματικό σου και εκτελείς ότι σου λέει, μην ανησυχής για την ζωή σου.
Όταν ο άνθρωπος αμαρτάνη παρά την θέλησή του, ο θάνατος θα τον βρη σε μετάνοια, αν όμως λέη ότι θα μετανοιώση όταν γεράση, τότε δεν θα προλάβη να μετανοιώση, θα πάη από αιφνίδιο θάνατο.
Χρειάζεται να καταπατάμε συνέχεια τον εγωισμό μας.
Άμα θέλης να νοιώσης ανάπαυση και χαρά, ποτέ μην δικαιώνης τον εαυτό σου και ποτέ να μην απελπίζεσαι.
Η προσευχή να συνοδεύεται με καλωσύνες.
Χωρίς κόπο και καρδιακό πόνο η προσευχή είναι νιρβάνα.
Χρειάζεται πολύ προσοχή στον πνευματικό αγώνα. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να νομίζουμε ότι αγωνιζόμαστε για τον Χριστό, αλλά στην πορεία να κάνουμε λάθη και αστοχίες και τελικά να μείνουμε έξω του νυμφώνος.
Κάθε άνθρωπος πρέπει να αντιμετωπίζεται ξεχωριστά με διάκριση.
Χρειάζεται συνεχής επαγρύπνηση. Ακόμη και εάν φθάσωμε να κάνωμε θαύματα, εάν λίγο αμελήσωμε, μπορεί εύκολα να επιστρέψωμε στις προηγούμενες αμαρτίες και κακές συνήθειές μας. Τα πάθη είναι φιλεπίστροφα.
Πρώτα να προσεύχεσαι για τους εχθρούς σου, έπειτα για τους πάσχοντες και τελευταία για τους οικείους σου.
Αν κάποιος κάνη άσωτη ζωή, είναι σκληρός, δεν λυπάται τον φτωχό, έναν πονεμένο, και πεθάνη (αμετανόητος), είναι άσχημα τα πράγματα. Να κάνετε γι’ αυτόν ελεημοσύνη και να λέτε «για την ψυχή του τάδε».
Αν έχη καλή διάθεση κάποιος, και να παρασυρθή (από τους αιρετικούς) δεν θ’ αναπαυθή εκεί. Οι βλαμμένοι βλάπτονται. Αν, όμως, ένας έχη παρασυρθή, και από εγωϊσμό μένη Μάρτυρας του Ιεχωβά, αυτόν να τον κλαις.
Όταν κανείς εξομολογηθή, παίρνει την θεία παρηγοριά μέσα του και ο άνθρωπος τακτοποιείται.
Παλαιά οι άνθρωποι νήστευαν, ασκήτευαν, έτρωγαν νερόβραστα και ήταν παλληκάρια και πνευματικά και σωματικά. Τώρα αποφεύγουν τα νερόβραστα και έγιναν οι άνθρωποι νερόβραστοι.
Για να συγκεντρωθούμε στην προσευχή, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τι κάνουμε και με ποιον μιλάμε. Όλη η βάση είναι εκεί.
Παρακαλεί κανείς τον Θεό να του ανοίξη τα μάτια να βλέπη (πνευματικά) και, μόλις αρχίσει λίγο να βλέπη το ένα μάτι, αρχίζει να εξουθενώνη τους άλλους που δεν βλέπουν. Αν δεν βλέπη, δεν υπομένει, αν βλέπη λίγο, βασανίζει τους άλλους. Δεν ξέρει τι να κάνη ο Θεός.
Η υπερβολική λύπη και ευαισθησία αχρηστεύουν πνευματικά τον άνθρωπο και αποτελούν όπλα του διαβόλου. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται οι να λεπτολογούνε τα πράγματα.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Ό Όσιος Παΐσιος (Μαρτυρίες-Περιστατικά-Διδαχές), Ενωμένη Ρωμηοσύνη, Ορθόδοξο Βίωμα 3, Θεσσαλονίκη 2016, σελ. 230 – 233