Να προσέξουμε πάρα πολύ καλά την βίωμά μας. Να πολιτευόμαστε θεαρέστως. Αυτή την ώρα, ότι λέμε, τα δίνει ο Θεός, γιατί κι εγώ έχω ανάγκη διορθώσεως, γιατί η πιο αμελής και ράθυμη είμαι εγώ.
Να σκεπτώμαστε πρώτα και ύστερα να εκφραζώμαστε τι θέλουμε να πούμε· λογικά, ήρεμα, με καλωσύνη, με πραότητα με αγάπη Χριστού. Να προσέχουμε να μη βλάπτουμε τον αδελφό μας συζητώντας πράγματα που δεν στέκονται ή που αφήσαμε στον κόσμο. Μετά το Απόδειπνο δεν θα λέτε την παραμικρή κουβέντα, τίποτε. Αν είναι δυνατόν, να μη πίνετε ούτε νερό κι ας διψάτε. Ας εγκρατεύεστε λιγάκι, εκτός αν υπάρχη ανάγκη να πιήτε ένα χάπι. Δεν χρειάζεται μετά το Απόδειπνο φαγοπότι.
Είστε στην Τράπεζα; Η κάθε μία στην θέσι της να πηγαίνη. Να μη πηγαίνετε στης άλλης αδελφής την θέσι. Ούτε να τρώτε στις κουζίνες. Όταν δεν κάνουμε υπακοή, να ξέρετε, θα λάβουμε την ένδικο μισθαποδοσία. Αυτά τα τιποτένια εκμεταλλεύεται ο διάβολος και μας έχει υποπόδιά του.
Μόλις πεθάνουμε το πρώτο σκαλί που πρέπει ν’ ανέβουμε είναι της κατακρίσεως. Λοιπόν θα περδικλωθούμε και θα πέσουμε στον Άδη. Δεν σταματάει αυτό το στόμα μας που θέλει τρύπημα και ράψιμο!
Να μη κοινωνάτε αναισθήτως και χωρίς δάκρυα, για να έχη ωφέλεια το Θείο Μυστήριο. Να συντριφθούμε, όχι το πνεύμα μας να γυρίζη δεξιά κι αριστερά. Η προσευχή θα τα φέρη όλα. Αν δεν έχουμε την ημέρα προσοχή και προσευχή και την νύχτα θα είμαστε πτώματα και δεν θα έρχεται ο Θεός στην ψυχή μας. Να κάνουμε μελέτη την Θεία Γραφή. Να την αρχίζουμε μέχρι να την τελειώσουμε και να την ξαναρχίζουμε. Και έτσι θαρθή η Χάρις του Θεού στην ψυχή σας και θα το καταλαβαίνετε, εάν βάλετε αυτήν την αρχή. Να μη πηγαίνουμε στα κελλιά των άλλων αδελφών όταν αυτές απουσιάζουν και μας χρειάζεται κάτι. Απαγορεύω αυστηρά να πη μία αδελφή στην άλλη, έλα στο κελλί μου και πάρε εκείνο το βιβλίο ή έλα και πάρε εκείνο το αντικείμενο, έστω κι αν δεν είναι η αδελφή μέσα. Όποια θα το κάνη, θαχη μεγάλο κανόνα. Τις παρακοές πρέπει να τις γράφουμε όλες και να τις κάνουμε εξαγόρευσι στην Γερόντισσα.
Έτσι λοιπόν, μετά το Απόδειπνο όχι συζητήσεις, όσο κι αν αισθανώμαστε στενοχώρια. Σε περίπτωσι ασθενείας μόνο, δικαιολογείται να πάτε να ζητήσετε ενίσχυσι. Τα λόγια να τα σταματήσουμε, γιατί η αργολογία φέρνει όλην την κατάπτωσι της ψυχής και δεν μπορεί να διορθωθή ο άνθρωπος. Μας λέει ο διάβολος στο λογισμό μας ότι η μία δεν μας αρέσει, η άλλη είναι έτσι, ή άλλη αλλιώς. Να απαντούμε: «Ο κάθε άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού. Τον έπλασε ο Θεός με τα χαρίσματά του». Δεν θα ξανακούσω καμμία να κρίνη και να κατακρίνη. Μόλις πεθάνουμε το πρώτο σκαλί που πρέπει ν’ ανέβουμε είναι της κατακρίσεως. Λοιπόν θα περδικλωθούμε και θα πέσουμε στον Άδη. Δεν σταματάει αυτό το στόμα μας που θέλει τρύπημα και ράψιμο! Να αρχίσουμε την «ευχή». Να αποβάλουμε τις διακρίσεις, τις εμπάθειες που έχουμε μέσα στην ψυχή μας. Είναι ένα αψίνθιο φυτρωμένο, με το οποίο έχει δηλητηριάσει ο διάβολος την ψυχή μας.
Να βλέπουμε μόνο και μόνο τον εαυτό μας. Τον νου μας να τον πηγαίνουμε συνέχεια στον θρόνο του Θεού. Θέλουμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας; Να τον πηγαίνουμε τον νου μας στον θρόνο του Χριστού. Απ’ τον θρόνο του Χριστού, στον θρόνο της Παναγίας· και να λέμε λογάκια στην Κυρία Θεοτόκο, να Την ευχαριστούμε που μας ανέχεται, που μας δίνει το φαγάκι μας, τον ύπνο μας. Αυτό το μεγαλείο που θα το βρούμε; Πουθενά.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921-1995, Λόγια Καρδιάς, Έκδοσις Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου, σελ. 347-349