Λάμπρου Κ. Σκόντζου θεολόγου – καθηγητού
Το δώρο της ζωής είναι η υπέρτατη δωρεά για τον άνθρωπο από μέρους του Θεού. Του δόθηκε ως ξεχωριστή ευλογία να αυξάνεται και να πληθύνεται και να κατακλύζει ολόκληρη τη γη (Γεν. 1, 26-28). Να είναι έτσι συνδημιουργός Του, να συνεργεί δηλαδή με τον Δημιουργό, φέρνοντας στη ζωή νέες ανθρώπινες υπάρξεις, εικόνες του Τριαδικού Θεού, προορισμένες για τη θέωση.
Όμως το τραγικό γεγονός της πτώσεως παράφθειρε και αυτή τη θεία δωρεά. Η διαδικασία της γεννήσεως των παιδιών έγινε πέρα από χυδαιότητα, οδύνη και πόνος αβάστακτος (Γεν. 3, 16). Η ευλογία αυξήσεως του ανθρωπίνου γένους μεταβλήθηκε σε κατάρα. Ο άνθρωπος από εξουσιαστής της άλογης φύσεως μεταβλήθηκε σε εξουσιαστής και τύραννος των συνανθρώπων του και το χειρότερο: ο άνδρας έγινε εξουσιαστής και τύραννος της γυναίκας του, δηλαδή της «σαρκός εκ της σαρκός» του (Γεν. 2, 23)! Από τότε άρχισε να θεωρείται ο άνθρωπος για τον συνάνθρωπό του εμπόδιο για την ατομική του ζωή. Έγινε άγριο θηρίο, λύκος αρπακτικό, «hοmo homini lupus» (ο άνθρωπος για τον άλλο άνθρωπο είναι λύκος), όπως έλεγαν οι Ρωμαίοι και ο «άλλος είναι η κόλασή μου», όπως δογματίζουν οι σύγχρονοι μηδενιστές (Ζαν Πώλ Σαρτρ)! Το ανθρώπινο πρόσωπο είναι πλασμένο κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού. Να βιώνει δηλαδή τον υπέρτατο αγαπητικό τρόπο υπάρξεως της Αγίας Τριάδος. Να είναι στον υλικό κόσμο το ορατό σημείο υπάρξεως και φανερώσεως του Δημιουργού, δηλαδή η φανέρωση της αγάπης Του.
Αλλά, όπως προαναφέραμε, το τραγικό γεγονός της πτώσεως τον μετέβαλε από πρόσωπο προορισμένο να αγαπά, σε απρόσωπο άτομο, κυριευμένο από την ενστικτώδη προβολή της ατομικής του εγωπάθειας. Από αυτή την αφετηρία ξεκινάει και το διαχρονικό ανθρώπινο δράμα! Μέσα σε αυτήν την φρικώδη κατάσταση της εγωκεντρικής αμαρτωλότητας, το θείο δώρο της γεννήσεως των παιδιών θεωρείται άχθος και εμπόδιο για την ατομικιστική ευδαιμονία. Η ελευθερία και η χαρά της δημιουργίας νέας ζωής μετατράπηκε σε «καθήκον» και μπήκε στα καλούπια του «προγραμματισμού». Η έγκυος γυναίκα αισθάνεται ως δέσμια του «μητρικού φίλτρου», ως «μηχανή παραγωγής παιδιών», γι’ αυτό και η μηδενίστρια και φεμινίστρια Σιμόν ντε Μποβουάρ (σύντροφος του μηδενιστής Σάρτρ) είχε διακηρύξει: «κάτω η μητρότητα, το τελευταίο οχυρό της ανδροκρατίας»!
Κάτω από αυτή την προοπτική ενωρίς οι άνθρωποι άρχισαν να εφευρίσκουν τρόπους να απαλλάσσονται από το άχθος της τεκνογονίας. Στην αρχή θανάτωναν όσα παιδιά δεν ήθελαν ή όσα παιδιά γεννιόντουσαν με σωματικά ελαττώματα. Οι Ρωμαίοι τα άφηναν στις ερημιές και τα κατασπάραζαν τα άγρια θηρία. Αλλά με τον καιρό οι άνθρωποι εφηύραν τρόπους να μην γεννιούνται ανεπιθύμητα παιδιά, τα οποία με διάφορα βότανα και φάρμακα θανατώνονταν στην κοιλιά της μητέρας των. Αυτή είναι η έκτρωση. Στην εποχή μας το φοβερό αυτό έγκλημα έχει πάρει απίστευτες διαστάσεις. Ο σημερινός άνθρωπος βιώνοντας το χειρότερο ατομισμό όλων των εποχών, θέλει να μη στέκεται κανένα εμπόδιο στην ατομική του ευδαιμονία και απόλαυση των υλικών αγαθών. Προσπαθεί να απωθήσει όλες εκείνες τις υποχρεώσεις που του στερούν αυτή την ηδονική επιθυμία. Οι οικογενειακές υποχρεώσεις και ιδιαίτερα η φροντίδα των παιδιών αποτελούν γι’ αυτόν ισχυρό αντίπαλο. Φροντίζει να μένει άγαμος για μεγάλο διάστημα, φτάνοντας συχνά (ιδιαίτερα οι γυναίκες) σε κατάσταση μη γονιμότητας. Και όταν «δεσμευτεί» με τον γάμο, αρχίζουν οι «παρεμβάσεις», με πρώτη τον «προγραμματισμό» της γεννήσεως των παιδιών. Αν πάλι κάποιο παιδί «έρθει» χωρίς τη θέληση των γονέων του, καταφεύγουν στην «εύκολη λύση» της έκτρωσης!
Το ανθρώπινο πρόσωπο είναι πλασμένο κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού. Να βιώνει δηλαδή τον υπέρτατο αγαπητικό τρόπο υπάρξεως της Αγίας Τριάδος. Να είναι στον υλικό κόσμο το ορατό σημείο υπάρξεως και φανερώσεως του Δημιουργού, δηλαδή η φανέρωση της αγάπης Του
Το αποτέλεσμα είναι βεβαίως τρομακτικό: να είναι τριπλάσιες οι εκτρώσεις κατ’ έτος από τις γεννήσεις στον λεγόμενο αναπτυγμένο κόσμο! Να έχουμε μια εφιαλτική εικόνα της σύγχρονης κοινωνίας, γερασμένη! Υπολογίζεται στη χώρα μας ότι, με τους μετριότερους υπολογισμούς, γίνονται περισσότερες από 300.000 εκτρώσεις το χρόνο, έναντι πολύ λιγότερων από 100.000 γεννήσεων! Αν δούμε αυτά τα εφιαλτικά στοιχεία διαχρονικά, την τελευταία τριακονταετία, υπολογίζοντας τον αριθμό των σφαγιασμένων εμβρύων, διαπιστώνουμε ότι υπερβαίνουν κατά πολύ τον αριθμό των σημερινών κατοίκων της χώρας μας! Μια ολόκληρη Ελλάδα σφάχτηκε και ρίχτηκε στους υπονόμους! Πρόκειται για το επαχθέστερο «σιωπηλό» έγκλημα και την πιο μεγάλη γενοκτονία της πατρίδος μας! Αναλογιζόμενοι μάλιστα την εφιαλτική στασιμότητα αύξησης του πληθυσμού της χώρας μας και την ταχύτατη γήρανση του πληθυσμού, συμπεραίνουμε ότι βαίνουμε ολοταχώς στον κοινωνικό και εθνικό αφανισμό! Ο σύγχρονος αποστατημένος, φίλαυτος και εγωπαθής άνθρωπος έχει την ψευδαίσθηση ότι «βρήκε τη λύση» με τις εκτρώσεις, παραβλέποντας τις επιπτώσεις των εκτρώσεων, κατά κύριο λόγο στη γυναίκα, οι οποίες είναι υπαρκτές και δυσάρεστες, είτε από άποψη σωματικής υγείας, είτε από ψυχολογικής κατάστασης. Παρ’ όλες τις σύγχρονες ιατρικές μεθόδους πραγματοποίησης της έκτρωσης, η θνησιμότητα στη γυναίκαι που καταφεύγει στην «διακοπή της κύησης» (με αυτόν τον όρο προσπαθούν να απαλύνουν το έγκλημα της έκτρωσης) είναι μεγάλη. Πολλά από αυτά τα προβλήματα παραμένουν ίσως για πάντα στη γυναίκα, από τη διάτρηση της μήτρας ή του εντέρου, έως την ακατάσχετη αιμορραγία και έως τη στείρωση.
Η πιο συχνή όμως επίπτωση είναι τα ψυχολογικά προβλήματα που καταλαμβάνουν το ζευγάρι και ιδιαίτερα τη γυναίκα. Οι δύο στις τρεις γυναίκες που υποβάλλονται σε έκτρωση, καταφεύγουν εξάπαντος σε ψυχολόγο. Οι συνειδησιακές τύψεις, σε συνδυασμό με την ορμονική διαταραχή, δημιουργούν στη γυναίκα τάσεις προσωρινής κατάθλιψης, η οποία τείνει να πάρει συχνά το χαρακτήρα μόνιμης ψυχολογικής βλάβης. Σοβαρότατες, και ίσως μη αναστρέψιμες, είναι οι επιπτώσεις στα νέα κορίτσια. Η έκτρωση καταστρέφει σε μεγάλο βαθμό την έντονη φυσική γονιμοποιητική ορμή της κοπέλας, ώστε να μένουν σε όλη της τη ζωή βαθιά χαραγμένα τα σημάδια αυτού του σοκ, στο σώμα και την ψυχή της. Η Εκκλησία μας θεωρεί την έκτρωση φόνο και μάλιστα ιδιάζοντα, αφού το έμβρυο βρίσκεται σε πλήρη φυσική αδυναμία αντίστασης!
Υπάρχουν διατάξεις της Παλαιάς Διαθήκης οι οποίες απαγορεύουν ρητά και αυστηρά την εθελουσία πρόσκληση αποβολής της εγκύου (Έξοδ. 21, 22). Η γέννηση των παιδιών είναι ευλογία του Θεού και για τούτο τα αφιέρωναν σε Εκείνον. Ο Χριστός στην Καινή Διαθήκη δείχνει ιδιαίτερη αγάπη και φροντίδα για τα παιδιά, καλώντας μας όλους να γίνουμε στην αγαθότητα σαν αυτά, για να κληρονομήσουμε τη βασιλεία του Θεού (Λουκ. 18, 16). Ο απόστολος Παύλος στις επιστολές του συμβουλεύει τους πιστούς να δείχνουν αγάπη, στοργή και σεβασμό στα παιδιά και να τα διαπαιδαγωγούν εις Χριστόν (Εφεσ. 6,4 Κολ. 3, 21). Στη συνέχεια η Εκκλησία μας έδειξε πρωτεύον ενδιαφέρον για τα παιδιά. Πατέρες της αρχαίας Εκκλησίας, όπως ο Ιουστίνος και ο Τερτυλλιανός, έδειχαν τη διαφορά των Χριστιανών με τους ειδωλολάτρες και από τη συμπεριφορά τους προς τα παιδιά. Θεσπίσθηκαν κανόνες από τις Ιερές Συνόδους για την προστασία των παιδιών από την ευλογημένη ώρα της συλλήψεώς τους μέχρι και την ενηλικίωσή τους. Ιδιαίτερα η εθελούσια θανάτωση των εμβρύων κανονίζεται με αυστηρότατα επιτίμια, διότι κατατάσσεται στα λεγόμενα θανάσιμα αμαρτήματα. Το αντρόγυνο που φονεύει με τη θέλησή του το έμβρυο κανονίζεται με μακροχρόνια ειλικρινή μετάνοια, προκειμένου να τύχει της συγγνώμης και της σωτηρίας (2ος κανών Μ. Βασιλείου, 91ος κανών Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου). Οι κοσμικοί άνθρωποι βρίσκουν πολλές δικαιολογίες προκειμένου να δικαιολογήσουν την ειδεχθή πράξης της έκτρωσης, όπως είναι οι λόγοι υγείας της μητέρας, ή του εμβρύου, η εγκυμοσύνη λόγω βιασμού, η εγκυμοσύνη εκτός γάμου, η περίπτωση αιμομιξίας κ.λ.π. Οι πιο πολλοί προβάλλουν οικονομικούς λόγους, και μάλιστα με κυνισμό και υποκρισία αναφέρουν ότι «δεν θέλουν να βασανίζεται μαζί τους από την ανέχεια» και γι’ αυτό του αφαιρούν το δικαίωμα να ζήσει! Άλλοι πιο πωρωμένοι από το πνεύμα του κόσμου προβάλλουν δήθεν «επιστημονικές» και «φιλοσοφικές» απόψεις για να δικαιολογήσουν την έκτρωση. Ισχυρίζονται πως το έμβρυο αποκτά ζωή μετά τον 5ο μήνα της κυήσεώς του.
Όμως σοβαρές επιστημονικές έρευνες απέδειξαν ότι το έμβρυο έχει ζωή από τα πρώτα λεπτά της ενώσεως των δύο κυττάρων, σπερματοζωαρίου και ωαρίου. Ειδικά βίντεο έδειξαν πως την ώρα της έκτρωσης το έμβρυο ταράσσεται και προσπαθεί να σωθεί από το φονικό ιατρικό εργαλείο! Άλλοι υπερφίαλοι, υποστηρικτές των δήθεν δικαιωμάτων των γυναικών, θωρούν την έκτρωση αναφαίρετο δικαίωμα της γυναίκας, διότι ορίζουν το έμβρυο μέρος του σώματός της! Θέλουν να ξεχνούν όμως πως το έμβρυο είναι σύνθεση κυττάρων του ανδρός και της γυναικός και πως ζει αυτοτελώς, απλά προσκολλημένο, φιλοξενούμενο στη γυναικεία μήτρα (δες Γ. Μαντζαρίδη: Χριστιανική ηθική, Θεσ/νίκη 1983, σελ. 345). Από όποια οπτική γωνιά και αν δει κανείς το γεγονός της εκτρώσεως, δεν παύει να είναι έγκλημα. Ακόμα και οι πλέον πωρωμένοι στη συνείδηση θεωρούν την έκτρωση ως «κακό» και συστήνουν την αποφυγή της.
Ως πιστοί ορθόδοξοι χριστιανοί πρέπει να στρατευτούμε ενάντια σε αυτό το διαχρονικό και διαρκές έγκλημα. Να διαδώσουμε παντού την άποψη της Εκκλησίας μας, ότι η έκτρωση είναι φόνος και μάλιστα ειδεχθής, απέναντι σε ένα ανυπεράσπιστο ζωντανό ανθρώπινο πρόσωπο, εικόνα του Θεού. Να εγερθούμε ως Έλληνες πατριώτες κατά του εθνοκτόνου αυτού εγκλήματος. Να πιέσουμε την Πολιτεία να λάβει μέτρα, όχι παρέχοντας τα μέσα ευκολύνοντας το έγκλημα των εκτρώσεων, όπως πράττει μέχρι τώρα, αλλά να συστήσει υπηρεσίες που θα διευκολύνουν τη γέννηση των «ανεπιθύμητων» παιδιών, από όπου θα αντλούνται με εύκολες διαδικασίες οι υιοθεσίες. Να υπάρξει ευρεία ενημέρωση στα σχολεία για τις ηθικές, σωματικές και εθνικές συνέπειες των εκτρώσεων. Να λειτουργήσουν σεμινάρια από φορείς (π.χ. Δήμοι, σωματεία, κ.λ.π.), όπου ειδικοί επιστήμονες θα ενημερώνουν για τα ηθικά, ιατρικά, ψυχολογικά, κοινωνικά και εθνικά διλήμματα των εκτρώσεων. Οι ιερές μητροπόλεις και οι ενορίες, στα πλαίσια λειτουργίας των «Σχολών Γονέων» να ενημερώνουν τα νέα ζευγάρια για το πρόβλημα αυτό. Όπως αναφέραμε, η έκτρωση συγκαταλέγεται στα θανάσιμα αμαρτήματα. Όσα ζευγάρια έχουν καταφύγει στην έκτρωση, κυριεύονται από πνεύμα απελπισίας και θεωρούν a priori τους εαυτούς τους μισητούς από το Θεό.
Τα πράγματα δεν είναι έτσι. Αυτό είναι μια καλοστημένη παγίδα του διαβόλου, για να μην μετανοήσουν για την πράξη τους. Ο Θεός ζητά τη μεταστροφή και τη μετάνοια όλων των ανθρώπων, ακόμη και των πλέον κακούργων. Κατά συνέπεια, είναι ευπρόσδεκτη και η μετάνοια όσων έχουν κάνει έκτρωση, αρκεί να είναι πραγματική και να γίνει στα πλαίσια της Εκκλησίας. Είναι ανάγκη τέλος, να συνειδητοποιήσουμε, παρ’ όλη την αμαρτωλότητά μας, ότι είμαστε αγαπητά ποιήματα του Θεού και βρισκόμαστε, είτε το θέλουμε είτε όχι, στα χέρια Του, στην αέναη πρόνοιά Του και στο απύθμενο έλεός Του.
Ας αποδεχτούμε την αγάπη Του και ας του αναθέσουμε λοιπόν τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας, καταρτίζοντας ασίγαστο αίνο ευγνωμοσύνης, αναφωνώντας προς Εκείνον μαζί με τον ψαλμωδό: «συ εκτήσω τους νεφρούς μου, Κύριε, αντελάβου μου εκ γαστρός μητρός μου» (Ψάλμ.138,13).
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη