Έχουμε προαίρεση να κάνουμε προσευχή, αλλά η αμέλεια δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε. Όταν έχουμε εγρήγορσι, όπως λέει «γρήγορον νουν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν» (Εκ’ της ακολουθίας του Αποδείπνου), θα φεύγη γρήγορα ο νους, δεν θα αμελή, θα τρέχη στον Θεό και θα έχη λατρεία στον Χριστό. Γιατί ο Χριστός είναι ζηλωτής, δεν θέλει να αγαπούμε άλλο πράγμα, θέλει να Τον αγαπούμε πάρα πολύ, να Τον λατρεύουμε ολοκληρωτικά. Ο νους να μη είναι ούτε στην οικογένεια μας ούτε στα διάφορα που μα ενοχλούν, αλλά στον Θεό.
Η Σαμαρείτις είχε καλή προαίρεσι και γι’ αυτό αξιώθηκε να δη τον Χριστό. Είχε προαίρεσι, αλλά δεν έβρισκε άνθρωπο να την καθοδηγήση. Και βρήκε τον ίδιο τον Χριστό, την περίμενε στο φρέαρ και ζήτησε το ύδωρ το ζων κλπ (Πβ. Ιω. δ’ 7). Η προσευχή μας να μην είναι χλιαρή, να μη είναι νωθρά. Να κάνουμε αυτό που θέλει ο Θεός. Τώρα ήρθε η ώρα π.χ. να κάνουμε την προσευχή μας; Θα κάνουμε την προσευχή μας. Τώρα ήρθε η ώρα να ησυχάσουμε; Θα ησυχάσουμε. Ήρθε η ώρα να κάνουμε το θέλημα του Θεού, την εργασία; Θα κάνουμε την εργασία. Γιατί η εργασία είναι συνδεδεμένη με την προσευχή σα δύο κρίκοι ενωμένοι· και ύστερα έρχεται η χαρά μέσα στην ψυχή μας και βλέπουμε ένα φως ουράνιο. Και έρχεται η νήψι. Βλέπουμε τον εαυτό μας και δεν κοιτάμε δεξιά, αριστερά, ποιος φταίει, ποιος δεν φταίει, τι κάνει. Τίποτε, μόνο τον εαυτό μας. Κοιτάζουμε πως θα ευχαριστήσουμε τον Θεό, τι λόγια θα Του πούμε. Ο Χριστός μας θέλει να Του μιλάμε, όχι να λέμε ένα ξερό «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»· θέλει να Του λέμε λόγια, για να μας σώση.
Αυτά θα σου τα δώσω, αλλά να κάνης αυτό που θα σου πω. Να με φωνάζης, γιατί εγώ θέλω να με φωνάζετε
Μια κοπέλλα μου τηλεφώνησε προχθές και μου είπε ότι πέρυσι ήταν κατάκοιτη. Ούτε από ‘δω μπορούσε να γυρίση ούτε από ‘κει. Είχε παραλύσει από εγκεφαλικό, αλλά στο μυαλό ήταν εν’ τάξει. Την «ευχούλα» δεν την άφηνε λεπτό, συνέχεια έλεγε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», «Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι». Και λοιπόν, μια μέρα παρουσιάστηκε η Παναγία με τόση λαμπρότητα, ήταν τόσο όμορφη! Είχε τόσο ωραίο ανάστημα που δεν μπορεί να φανταστή κανείς, πίσω Της ακολουθούσε τάγμα Αγγέλων. Είχε μία σκέπη που σκέπαζε όλο τον κόσμο. Την πλησίασε και της είπε: «Τι θέλεις να σου κάνω;». Εκείνη απάντησε: «Θέλω να γυρίσω από το ένα πλευρό στο άλλο, η πλάτη μου κουράστηκε, είμαι παράλυτη. Θέλω να σωθώ, θέλω την σωτηρία μου». «Αυτά θα σου τα δώσω, αλλά να κάνης αυτό που θα σου πω. Να με φωνάζης, γιατί εγώ θέλω να με φωνάζετε». Θέλει λοιπόν και η Παναγία μας, να Της λέμε λογάκια, να Της λέμε το ένα, το άλλο. «Θέλω να με φωνάζης, της είπε, αυτά θα σ’ τα κάνω». Πλημμύρισε το δωμάτιο άρωμα και τέτοιο φως ξεχύθηκε μέσα στο σπίτι της, που έλαμπε το προσωπάκι της. Τόση πολλή Χάρι είχε. Και κατόπιν άρχισε και γύριζε από το ένα πλευρό στο άλλο.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921-1995, Λόγια Καρδιάς, Έκδοσις Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου, σελ. 330-332