γ) Καφεμαντεία
Η καφεμαντεία στηρίζεται στην πίστη πως το είδος των γραμμών, ο αριθμός των, οι διάφοροι σχηματισμοί και οι χρωματισμοί των στο φλυτζάνι του καφέ προσδιορίζουν το μέλλον του πελάτη. Έτσι το θύμα κινδυνεύει να πέσει σε εξάρτηση, να προσαρμόσει τη ζωή του στα «δεδομένα» της καφεμαντείας, με απρόβλεπτες αρνητικές συνέπειες για τον ίδιο και την οικογένεια του. Μπορεί να πάρει λαθεμένες αποφάσεις, πέρα από κάθε λογική συνάφεια, και να προβεί σε ενέργειες ή παραλείψεις σημαντικές, με καταστροφικές συνέπειες. Έτσι λόγου χάρη αναφέρεται σε ανάλογο δημοσίευμα σε αθηναϊκό περιοδικό, ότι όταν στις γραμμές παρουσιάζονται «κυματισμοί», αυτό σημαίνει πως πρόκειται για «περίοδο με σκαμπανεβάσματα. Δεν είμαστε αποτελεσματικοί σ’ αυτή την περίοδο της ζωής μας». Αν σχηματίζεται σταυρός, «δείχνει μεγάλη στενοχώρια, ασθένεια, κατάθλιψη…» (Θησαυρός 27.11.1990, σε. 49).
Αν κανείς πιστέψει σ’ αυτές τις προγνώσεις και συμπεριφερθεί ανάλογα, θα δηλητηριάσει τη ζωή του και υπάρχει κίνδυνος να ζήσει αυτά τα γεγονότα, όχι επειδή τα πρόβλεψε η καφετζού, άλλά επειδή ο ίδιος, κάτω από την ψυχολογική κατάσταση της «πρόβλεψης» και της «βεβαιότητας», εδημιούργησε τις απαραίτητες συνθήκες, ώστε να συμβούν!
δ) Χειρομαντεία
Η χειρομαντεία συναντάται στους παλαιούς πολιτισμούς της Μ. Ασίας, της Περσίας και της Κίνας. Οι Άραβες τη χαρακτήρισαν «ακριβή επιστήμη». Κατά τον Α. Πισσάνο πρόκειται για «επιστήμη» που ανάγεται «εις τους προϊστορικούς χρόνους των Ινδών, των Αιγυπτίων, των Χαλδαίων και των Ελλήνων» (Αν. Πισσάνου, Χειρομαντεία. Μαγεία-Ιδεοπλασία, εκτοπλασία, αριθμοσοφία, Αθήνα 1977, σ. 7). Παρόμοια υποστηρίζουν ο Γ. Καραφουλίδης και η Ελίσαμπεθ Ντάνιελς Σκουάϊρ (Γ. Καραβουλίδη, Χειρομαντεία, Αθήνα 1980, σ. 13-16. Ε. Ντ. Σκουάϊρ, Χειρομαντεία, μετάφρ. Η. Σταυρίδη, Αθήνα 1976, σ. 17-25).
Στην Ευρώπη, κατά πάσα πιθανότητα η χειρομαντεία, έφθασε κατά τον Μεσαίωνα, μέσω τσιγγάνων. Σύντομα εξισώθηκε με τη μαγεία. Αποτέλεσμα ήταν, πολλοί οπαδοί να οδηγηθούν στην πυρά από την Ιερά Εξέταση. Μεγάλος εκπρόσωπος της χειρομαντείας στην Ευρώπη αναδείχθηκε ο Γάλλος Desbarolles, ο οποίος την ανύψωσε σε «απόκρυφη επιστήμη». Κατά τα τέλη του ΙΘ’ αιώνα, ένας αυθεντικός εκπρόσωπος της χειρομαντείας, ο κόμης Λουί Αμόν, αυτοονομαζόμενος Χείρων, έφερε την «απόκρυφη επιστήμη» σε σχέση με τον ινδουισμό. Σπούδασε στις Ινδίες, γνωρίστηκε με την Annie Besant και τον Σουάμι Βιβεκάντα και εξελέγη βασιλιάς των τσιγγάνων.
Οι χειρομάντεις συμπλέκουν την «επιστήμη» τους με την αστρολογία. Τα «όρη» της παλάμης είναι επτά, λέγουν, και το καθένα αντιστοιχεί με ένα από τους επτά πλανήτες (Αφροδίτη, Δίας, Κρόνος, Ήλιος η Απόλων, Ερμής, Άρης και Σελήνη). Ανάλογα μ’ αυτές τις αντιστοιχίες, υπάρχουν επτά διαφορετικοί τύποι ανθρώπων.
Κατά την Madame Α. De Thebes, «Κάθε πλανήτης, αναλόγως της μαγνητικής του δυνάμεως προσδίδει ειδικήν δύναμιν εις το παιδί που γεννάται, ήτις δύναμις δημιουργεί το πεπρωμένον αυτού του παιδιού. Η δύναμις που αποκτά ούτω ο οργανισμός, φανερώνεται διά των γραμμών της παλάμης… Ούτω διά να μελετηθεί η τύχη, το πεπρωμένον, πρέπει κατ’ αρχήν να εξετασθή η δοθείσα υπό των αστέρων επίδρασις πρώτον και κατόπιν να μελετηθούν αι γραμμαί της χειρός» (Madame Α. De Thebes, Χειρομαντεία, μετάφρ. Ταν. Σπινόσα, Αθήναι, σ. 7).
Κατά την Secile Sagne, «η παλάμη είναι μια ιδιαίτερη γλώσσα, μια σφραγισμένη είδηση, ένα μεγάλο τηλεγράφημα από σάρκα και αίμα, που μας πληροφορεί για ένα πρόσωπο…» (C. Sangne, Andlesen, Geheimnisvolle Kra-fte, Miinchen 1984, σ. 11). Η χειρομαντεία, όπως και η αστρολογία, θέλουν να προσφέρουν «περιεκτική όψη του δρόμου της ζωής μας, ένα πολύ ή λίγο, λεπτομερή χάρτη της ύπαρξής μας, που δείχνει τους κύριους κλάδους, τις ακτές τις οποίες μπορεί κανείς να φτάσει, τους επικίνδυνους δρόμους, τους βάλτους, που καλύτερα να τους αποφεύγει κανείς, πιθανά σημεία στάσης, τις διαταραχές, τις περιοχές ευφορίας» (C. Sagne, σ. 148).
Κατά την Joyce Wilson «η πραγματική αξία της χειρομαντείας έγκειται στο ότι μας βοηθάει να κατανοήσουμε το πεπρωμένο μας και… να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Βοηθάει στην επίγνωση των δυνατοτήτων και των ορίων μας, των ταλέντων μας και των περιορισμών μας…» (J. Wilson, Χειρομαντεία, μετάφρ. Τάσος Δαρβέσης, Θεσσαλονίκη, σ. 9). Οι χειρομάντεις θεωρούν τις γραμμές του χεριού ως το ορατό τμήμα του ατέλειωτα μπερδεμένου νήματος της Αριάδνης, που ενώνει το ασυνείδητο με το συνειδητό, την όλη μοίρα του ανθρώπου με την συγκεκριμένη στιγμή.
Η εικόνα που παρουσιάζουν τα χέρια, λέγουν, έχει μια διπλή ανταπόκριση, στο εσωτερικό του ανθρώπου και στο σύμπαν. Έτσι η τεχνική της χειρομαντείας μάς δίνει πληροφορίες που προέρχονται «από τα έσω» και από τη «Συμπαντική πραγματικότητα». Στον αποκρυφισμό, ο άνθρωπος αντιπροσωπεύει τον μικρόκοσμο του σύμπαντος (του μακρόκοσμου). Είναι το πεντάκτινο αστέρι, όπου το κεφάλι, τα δύο πόδια και τα δύο χέρια συμβολίζουν τις πέντε ακτίνες. Μέ τον ίδιο τρόπο λέγεται πως το χέρι αντιπροσωπεύει τον μικρόκοσμο στον άνθρωπο, όπου ο αντίχειρας και τα τέσσερα δάκτυλα συμβολίζουν τα πέντε σημεία (ακτίνες). Έτσι δεν πρέπει να φαίνεται παράξενο το γεγονός ότι όταν κάποιος βλέπει μια παλάμη, είναι σαν να βλέπει ολόκληρη τη ζωή σε μικρογραφία» (J. Wilson, σ. 14).
Κατά τον Α. Πισσάνο ο χειρομάντης είναι ανάγκη να γνωρίσει τα «αστρικά σημεία», ώστε να μπορεί να τα βρίσκει «μέσα εις την παλάμην, εις το εξωτερικόν σχήμα της χειρός, εις τάς γραμμάς που την διασχίζουν… Αι γραμμαί της χειρός είναι το αλφάβητον, το οποίον μπορεί εύκολα να διάβαση ο μυούμενος εις την χειρομαντείαν, η οποία όταν γίνεται καλώς, είναι δυνατόν να προσφέρη μεγάλας υπηρεσίας εις εκείνους οι οποίοι ασχολούνται με αυτήν» (σ. 18).
Για τους χειρομάντες σημασία έχει το σχήμα και η δομή του χεριού, το μέγεθος των δακτύλων, το χρώμα, οι γραμμές, τα «όρη» κ.ο.κ. Κατά την C. Sagne, χέρι «σταθερό, χοντρό κοντό» σημαίνει: Η διάνοια του ανθρώπου είναι αδύνατη, το πρόσωπο ανιαρό, και διαπεραστικό. Έχει πνεύμα αργό και του λείπει η ζωντάνια. Δεν έχει ευαισθησία και κρύπτει μια ορισμένη ωμότητα. Αυτό μερικές φορές οδηγεί σε βιαιοπραγίες, που δύσκολα μπορεί κανείς να τις σκεφθεί και να τις ελέγξει· έχει έλλειψη φαντασίας. Αν το χέρι είναι και απαλό, το άτομο είναι μαλθακό και ευκολοεπηρέαστο» (σ. 19). Σκούρο χέρι σημαίνει πως ο κάτοχος του είναι χολερικός, επιθετικός, με τάση για ξεσπάσματα και βιαιοπραγία (σ. 22). Αν τα δάχτυλα είναι «κοντά και χοντρά», έχουμε να κάνουμε με «περιορισμένης αντίληψης υλιστή» (σ. 27).
Όποιος έχει χέρι μεγέθους ανάλογου με τα άλλα μέρη του σώματος, είναι άνθρωπος ισορροπημένος, λέγει ο Πισσάνος. Αντίθετα, «εκείνος που έχει μακρύ χέρι είναι δόλιος, μικρόλογος, μανιακός και κακού χαράκτηρος άτομον. Τα μεγάλα χέρια… φανερώνουν πανούργον άνθρωπον και άρπαγα…»! (σ. 21-22). «Όταν η γραμμή της ζωής είναι κομματιασμένη εις το μέσον φανερώνει ότι ο άνθρωπος θα πεθάνη από θανατηφόρον δυστύχημα» (σ 40).
Κατά την Madame De Thebes αυτοί που γεννήθηκαν υπό την επίδραση του Δία «είναι τίμιοι… αγαπούν τις γυναίκες και απεχθάνονται το κακό» (σ. 12)· ο «Σταυρός» είναι σημάδι που συμβολίζει «την συντριβήν των ελπίδων του ατόμου» (σ. 42).
Κατά δημοσίευμα σε αθηναϊκό περιοδικό, αν το φούσκωμα στη βάση του αντίχειρα και το φούσκωμα κοντά στον καρπό κάτω από το μικρό δακτυλάκι είναι έντονα, αυτό σημαίνει πως το άτομο είναι «τεμπέλης και αναξιόπιστος». Απαλά, μεταξένια, με λεπτό δέρμα…, Διανοούμενος. Είναι ειλικρινής στην αγάπη του…». Αντίθετα: «Τραχιά, σκληρότερα χοντροφτιαγμένα… Δεν κατανοεί τα πιο εκλεπτυμένα πράγματα στη ζωή. Για να γίνουν ευτυχισμένοι, τους αρκεί απλό φαγητό, το αγαπημένο τους ποτό και συντροφιά όταν χρειαστούν… Κρύα… κρύα καρδιά. Προσβλέπουν στα χρήματα…» (ΚΑΙ, 15.5.1991).
Τα παραδείγματα που αναφέραμε αποδεικνύουν πόσο άδικη άλλά και καταστροφική μπορεί να είναι η στάση ενός πιστού της χειρομαντείας απέναντι στους άλλους. Αυτός που πιστεύει πως η προσωπικότητα εξεικονίζεται αμετάκλητα στη μορφή των χεριών και στις κινήσεις τους, υποτάσσεται στο «μοιραίο», συμπεριφέρεται ανάλογα, αλλά και ρυθμίζει τις σχέσεις του με άλλα πρόσωπα με μηχανιστικά κριτήρια.
Κατά τον Desbarolles οι γυναίκες που σύμφωνα με τη χειρομαντεία βρίσκονται κάτω από την επίδραση της Σελήνης «παραδίδονται εύκολα»· προδίδουν τον άνδρα τους «χωρίς να το θέλουν!» (Μ. Thebes, σ. 14). Για να συνδεθεί κανείς περισσότερο με κάποιον άνθρωπο που τον ενδιαφέρει, πρέπει να ερευνήσει τα χέρια του, συμβουλεύει ο Γ. Καραφουλίδης (σ. 27)· «πριν συνδεθείτε… δείτε τα χέρια του! Το σχήμα, το χρώμα τους ή το μήκος των δακτύλων και την απόσταση μεταξύ τους»· αυτά είναι εκείνα που δίνουν τις απαραίτητες «συστάσεις» για τον οπαδό της χειρομαντείας. Η χειρομαντεία γίνεται «οδηγός στην εκλογή συζύγου, στην ανατροφή των παιδιών» και στην «εκλογή της καριέρας» (Μ. Thebes, σ. 10).
Κατά την αντίληψη αυτή η μοίρα του ανθρώπου είναι προκαθορισμένη. Όταν γνωρίσουμε τα χέρια μας, γνωρίζουμε τη μοίρα μας, γιατί πάνω εκεί είναι ζωγραφισμένη. Η πραγματική αξία της χειρομαντείας έγκειται στο να μας βοηθήσει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, και μ’ αυτόν τον τρόπο ν’ αναπτύξουμε τις δυνατότητές μας, να παραδεχτούμε τα όριά μας», αναφέρει η Μαίρη Άντερσον (Χειρομαντεία, μετάφρ. Μάρω Θεοδώρου, Αθήνα 1980, σ. 8).
Οι χειρομάντεις υπόσχονται να «διαβάσουν» στο χέρι μας τη «γραμμή της μοίρας» ή το «κάρμα» από προηγούμενες ζωές, δεδομένου ότι κινούμεθα στον αποκρυφιστικό χώρο και η δοξασία της μετενσάρκωσης είναι κάτι το «δεδομένο» (βλ. Wilson, σ. 175). Έτσι μπορεί κανείς να προσδιορίσει το «χρέος», που είναι η «συμπλήρωση και ανάκτηση της χαμένης εμπειρίας στη ζωη μας», απολαμβάνει κανείς και την «κατακτημένη εμπειρία των περασμένων του υπάρξεων» (Wilson, σ. 176).
Εδώ βέβαια ο χειρομάντης δεν υπόσχεται την αποφυγή της «μοίρας», αλλά την γνώμη τού τι μπορεί κανείς να αναμένει από τη ζωή του και, επομένως, την κατάλληλη προετοιμασία να το δεχτεί χωρίς προσκόλληση ή ταύτιση. Σ’ αυτό συνίσταται η ελευθερία του ανθρώπου!
Οι χειρομάντεις που υπόσχονται να βοηθήσουν τους «πελάτες» τους να αντιμετωπίσουν την «κακή μοίρα» τους οδηγούν σε πρόσθετη εξάρτιση. Ο Α. Πισσάνος γράφει για τους αρχαίους που πίστευαν πως με τα διάφορα «φυλακτά» μπορούσε κανείς να αποφύγει τα κακά και καταλήγει πως σήμερα οι χειρομάντεις πιστεύουν πως «είναι δυνατόν να κανονίση κανείς την ζωήν του όπως θέλη, αφού γνωρίση καλώς την σημασίαν των γραμμών του χεριού του». Ο ίδιος πιστεύει πως «η χειρομαντεία μας δείχνει τον δρόμον τον οποίον πρέπει να ακολουθήσωμεν διά το καλόν μας» (σ. 10).
Ο χώρος, στον οποίο αποδεικνύεται η χειρομαντεία ακόμη πιο επικίνδυνη είναι η υγεία. Σε σχετικό άρθρο Αθηναϊκού περιοδικού υπογραμμίζει πως οι αστρολόγοι μπορούν στα χέρια να «διαβάσουν» το ζώδιο του καθενός και να προσδιορίσουν «τη φύση των ασθενειών προς τις οποίες ο καθένας μας είναι επιρρεπής, καθώς και την εποχή που θα εκδηλωθούν». Αυτό, προστίθεται στο ίδιο άρθρο, «θα αποτελούσε πολύτιμο βοηθό ενός γιατρού στην έγκαιρη διάγνωση της αρρώστιας, αλλά και στη μέθοδο θεραπείας που θα ήταν προτιμότερη για τον ασθενή». Ένας τέτοιος προσανατολισμός του γιατρού εμπερικλείει ασφαλώς τεράστιους κινδύνους για την υγεία των ασθενών του. Έτσι η χειρομαντεία μπορεί πράγματι να γίνει δημόσιος κίνδυνος.
Οι θεωρητικοί της χειρομαντείας δεν διστάζουν να επικαλεσθούν και εδάφια από την αγία Γραφή. Έτσι ο Γ. Καραφουλίδης αναφέρει: Αρκετά επίσης εδάφια της Βίβλου αναφέρονται στην εικασία, ότι το μέλλον ενός ανθρώπου μπορεί να είναι γραμμένο στις παλάμες του. Τα ίδια εδάφια εικάζουν επίσης πως η χειρομαντεία ήταν γνωστή από τον καιρό της Παλαιάς Διαθήκης.
“Ο Θεός σφραγίζει το χέρι κάθε ανθρώπου για να μπορεί να αναγνωρίζει το έργο του” (Βίβλος Ιωβ 37,7). “Το μήκος της ζωής ευρίσκεται στο δεξί χέρι. τα δε πλούτη και οι τιμές στο αριστερό” (Παροιμίες 3,6)» (σ. 14).
Όμως τα εδάφια αυτά δεν έχουν καμμία σχέση με τη χειρομαντεία. Στον Ιωβ γίνεται λόγος για τη θύελλα, που ξεσπά με αστραπές, βροντές και καταιγίδες και μ’ αυτό τον τρόπο ο θεός «σφραγίζει» τα χέρια κάθε ανθρώπου, ώστε να γνωρίσει ο άνθρωπος την αδυναμία του, που αναγκάζεται να σταματήσει την εργασία του έξω στην ύπαιθρο και στους αγρούς. Μ’ αυτό τον τρόπο γνωρίζουν οι άνθρωποι το έργο του θεού! Στο δεύτερο εδάφιο που αναφέρεται στο Παροιμ. γ’ 16 (και όχι 6) ο Σοφός Σολωμών προσωποποιεί τη Σοφία του Θεού και λέγει πως δεν έρχεται με άδεια χέρια: δίδει ζωή και αιωνιότητα. στο δεξί της χέρι κρατάει «μήκος βίου και έτη ζωής» και στο αριστερό «πλούτο και δόξα». Το ότι εδώ δεν γίνεται λόγος για υλικό πλούτο και για επίγεια αγαθά φαίνεται καθαρά από τους προηγούμενους στίχους: «Το εμπόριον αυτής είναι καλύτερον παρά το εμπόριον του αργυρίου, και το κέρδος αυτής παρά χρυσίον καθαρόν. Είναι τιμιωτέρα πολυτίμων λίθων και πάντα όσα επιθυμήσεις δεν είναι αντάξια αυτής» (στίχ. 14-15).
Συνεχίζεται…