«Ἡ Σκέπη σου Θεοτόκε Παρθένε, ὑπὲρ τάς ἡλιακὰς αὐγὰς ἐκλάμπουσα, ἔνδοξά τε καὶ ἐξαίσια, θαυμαστὰ καὶ σωτήρια, εἰς περιποίησιν ἡμῶν ἀπεργάζεται‧…» (Τροπάριο τῆς Λιτῆς)»
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἀνεκτίμητο ὄντως θησαύρισμα ἦταν γιά τήν Βασιλεύουσα ὁ Πέπλος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, πού φυλασσόταν στόν Ἱερό Ναό τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν. Πολλοί πιστοί εἶχαν ἱερές αἰσθητοποιήσεις, καθώς ὁ νοῦς ταξίδευε στήν Ἄχραντη Κόρη καί στήν Μητέρα τήν πονεμένη, ἰδίως ὅταν συνυπῆρχαν προσωπικές δυσκολίες κι ἦταν θερμαινόμενη ἡ καρδιά.
Σέ μιά Ὁλονυκτία, ὁπου μετεῖχε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας, ὁ διά Χριστόν Σαλός, εἶδε ὁ ὅσιος τήν Θεοτόκο νά προχωρεῖ πρός τό Θυσιαστήριο μέ συνοδεία λευκοφόρων Ἁγίων, μέ πρωτοστάτες τόν Τίμιο Πρόδρομο καί τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Εὐαγγελιστή. Ἡ Θεοτόκος προσευχήθηκε γονυπετής στόν Υἱό Της γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Κατόπιν ἅπλωσε τό Μαφόριόν Της καί σκέπασε μέ αὐτό τούς πιστούς σέ ἔνδειξη προστασίας. Αὐτό τό θαυμαστό γεγονός, τῆς ἔνσωμης παρουσίας τῆς Κυρίας τῶν Ἀγγέλων, καί ἡ διαρκής προστασία Της στήν ἐπί γῆς Ἐκκλησία, ἑορτάζεται ἔκτοτε, καθιερωμένη ὡς ἑορτή τῆς «Ἁγίας Σκέπης». Ἡ Παναγία εἶναι ὄντως ἡ Μεγάλη Μάνα καί ἰσχυρό καταφύγιο ὅλων μας.
Μετά τήν ἐποποιΐα τοῦ 1940-41 ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀποφάσισε τό 1953 νά μεταθέσει τόν ἑορτασμό ἀπό τήν 1η στήν 28η Ὀκτωβρίου, γιά τό λόγο ὅτι ὑπῆρξαν ἄπειρες μαρτυρίες πολεμιστῶν τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνα, πού βεβαίωναν ὅτι στήν Πίνδο καί στά κακοτράχαλα βουνά τῆς Ἀλβανίας ἔνιωθαν καθημερινά πλάι τους τήν Παναγία, νά τούς ἐνισχύει καί νά τούς βεβαιώνει σιωπηλά γιά τή νίκη. Ἡ παρουσία Της δέ θά μπορούσε νά ἐκληφθεῖ σάν εὔνοια σέ ἕνα λαό, ἀλλά στήριξη σέ ἀμυνόμενους πολεμιστές, μιά ἀπάντηση στήν προσβολή τῆς μνήμης Της μέ τόν τορπιλλισμό τῆς Ἕλλης στό λιμάνι τῆς Μεγαλόχαρης.
Ὡς ὑπέρβαση τῶν ἀνθρώπινων δυνατοτήτων θά μποροῦσε νά εἶναι τό μεγάλο βασικό μήνυμα τῆς σημερινῆς θρησκευτικῆς καί ἐθνικῆς ἑορτῆς. Ὁ λαός μας, ὑπερβαίνοντας διχασμούς καί ἄλλες δυσκολίες, ἐκεῖνο τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1940 ξεσηκώθηκε, μέ εὐλογημένη σύμπνοια, ἔχοντας τήν ἐσωτερική πληροφόρηση, ὅτι ἡ Παναγία ὄχι μόνο εἶναι πλάι του ἀλλά καί ἡγεῖται τοῦ ἀμυντικοῦ ἀγῶνα ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἀξιοπρέπειας. Ἡ Παναγία ἡ «Ὑπέρμαχος Στρατηγός» προστάτεψε καί ἐνδυνάμωσε, μέ θαυμαστό τρόπο, τόν ἀνυπεράσπιστο, ὑποσιτισμένο καί ἀνεπαρκῶς ὁπλισμένο ἀνώνυμο Ἕλληνα Στρατιώτη, ὅπως συνέβη αὶῶνες πρίν μέ τόν ἀδύναμο Δαυΐδ, πού ἀντιμετώπισε ἐπιτυχῶς τόν ὑπερφίαλο Γολιάθ. Ὄρθιος καί περήφανος στάθηκε ὁ λαός μας, συνεχιστής μιᾶς παράδοσης, κρατώντας τό νῆμα τῆς Ἱστορίας, προσθέτοντας χρυσές σελίδες πλάι στόν Λεωνίδα, στόν Καλόγερο Σαμουήλ στό Κούγκι, στόν Παπαφλέσσα, στόν Ἐπίσκοπο Σαλώνων Ἠσαΐα, στόν Γαβριήλ τοῦ Ἀρκαδίου καί τόσους ἄλλους
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Ἡ Ἱστορία μας εἶναι ἀναμφίβολα ἔνδοξη καί τοῦτο ἀναγνωρίζεται ἀπό ὅλους σήμερα. Ὡστόσο ἡ κάθε ἑορτή πρέπει νά δίνει μηνύματα γιά τόν ἀναγκαῖο στοχασμό, γιά τήν προέκταση τῆς τιμῆς καί τῆς ἀνδρείας, γιά τήν καλλιέργεια τῆς ἐλπίδας. Ἕνα βροντερό «ΟΧΙ» δόξασε τήν Ἑλλάδα τό ’40. Ἕνα ἐσωτερικό «ΟΧΙ» ἀπαιτεῖται καί σήμερα ἀπό ὅλους, ἰδίως ἀπό τούς νέους μας, γιά νά ἀνορθωθεῖ ἡ χώρα μας καί νά πάρει τή θέση πού τῆς ἀξίζει στήν Οἰκουμένη. Συνεπῶς, Ὄχι στό ψέμα, ὄχι στήν ἀφροσύνη, ὄχι στόν ἀμοραλισμό, ὄχι στήν ἐπιλογή τῆς ἥσσονος προσπαθείας, ὄχι στή διαίρεση τοῦ λαοῦ. Χρειάζονται καί κάποια «ΝΑΙ» γιά τή διέξοδο ἀπό τά πολλά ἀδιέξοδα πού βιώνουμε. Τό μεγάλο ΝΑΙ ἀνήκει στήν Ἐκκλησία, τήν Τροφό καί Φρουρό τοῦ Ἔθνους καί μοναδική του καταφυγή σήμερα. Ναί στόν στοχασμό, στή νηφαλιότητα, στή μετάνοια, στήν ἀλλαγή πρός τό καλύτερο, πρός τήν πρόοδο, πρός τήν προσωπική καί ἐθνική ἀνάταση καί ἐξανάσταση. Σ’ αὐτό τόν ἀγῶνα συμπροσεύχεται ἡ Ἐκκλησία, πού συμπονάει στόν πόνο τῶν ἀνθρώπων καί συγχαίρει στή χαρά τους.
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ,
ΖΗΤΩ Η ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΑ ΝΕΟΛΑΙΑ ΜΑΣ
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Νικαίας Ἀλέξιος