Ἀπόστολοι ἐκ περάτων συναθροισθέντες ἐνθάδε, Γεθσημανῆ τῷ χωρίῳ, κηδεύσατέ μου τὸ σῶμα, καὶ σύ, Υἱὲ καὶ Θεέ μου, παράλαβέ μου τὸ πνεῦμα
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἡ Κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ὑπενθυμίζει τήν θνητή πλευρά Της, πρόσκαιρη καί αὐτή, δεδομένου ὅτι ὁ θάνατός Της ἦταν μετάβαση στήν Ἀληθινή Ζωή, κοντά στόν Υἱό Της, πού εἶναι ἡ Ζωή καί ἡ Ἀνάσταση ὅλων. Ἐσχάτη γήινη μετάβαση τῆς Παναγίας ἦταν τό χωριό Γεθσημανή, στό ὁποῖο οἱ ἄνθρωποι Τήν γνώριζαν, Τήν τιμοῦσαν καί Τήν ἀποδέχονταν ὡς πνευματική καθοδηγήτρια. Ἐκεῖ θέλησε νά ἀφήσει τήν τελευταία Της πνοή, πρίν ἀπό τήν ὁριστική μετάβαση στήν Ὄντως Ζωή. Στό χῶρο αὐτό συγκεντρώθηκαν οἱ «Ἀπόστολοι ἐκ τῶν περάτων τῆς οἰκουμένης», γιά νά κηδεύσουν τό σῶμα Της, ὥστε ὁ Υἱός καί Θεός Της νά «παραλάβει τό πνεῦμα» Της, εὐλαβικά, ὅπως Τῆς ἄξιζε.
Χαρμολύπη μᾶς καταλαμβάνει, γιατί ὁ θάνατος εἶναι πάντα ἔμπονος, ἀφοῦ χάνουμε ἀπό κοντά μας ἀγαπημένα πρόσωπα, γονεῖς, ἀδέλφια, παιδιά, φίλους καρδιακούς. Χάνοντας καί τήν Παναγία, στερούμαστε, φαινομενικά πάντα, τό πιό ἀγαπημένο πρόσωπο στή γῆ. Εἶναι ἡ Μεγάλη Μητέρα μας, πάνω καί ἀπό τήν σαρκική μάνα μας. Ὅμως ἡ λύπη γίνεται καί χαρά ἀνέκφραστη, γιατί γνωρίζουμε καί πιστεύουμε ὅτι ἡ ἐδῶ ζωή εἶναι προθάλαμος τῆς Ἀληθινῆς Ζωῆς, πρόλογος ἑνός πολυσέλιδου καί ὀγκώδους τόμου, τοῦ ὁποίου οἱ σελίδες δέν ἔχουν τέλος.
Γιά τόν ἅγιο Ἰωάννη Δαμασκηνό, τόν κατεξοχήν ἐγκωμιαστή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ Παναγία κατέχει τά «Δευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος», γι’ αὐτό καί ὑμνεῖται περισσότερο ἀπό ὅλους τούς Ἁγίους, ἐκπληρουμένης τῆς προφητείας «ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί…». Κατά τόν Προφητάνακτα Δαβίδ, εἶναι Βασίλισσα. «Παρέστη ἡ Βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου, ἐν ἰματισμῷ, διαχρύσῳ, περιβεβλημένη, πεποικιλμένη…» (Ψ. 44, 10). Οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες, ἰδίως ὁ Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης, προτρέπει τούς Ἱερεῖς νά δέονται στήν Παναγία, διότι Ἐκείνη παρακάλεσαν ὅλοι οἱ ἅγιοι. Τό μαφόριό Της εἶναι σέ χρῶμα μώβ καί ἐσωτερικά κόκκινο, ὄχι τυχαῖα. Τό μώβ συμβολίζει τό πένθος, ἐνῶ τό κόκκινο τόν θάνατο. Μέ αὐτόν τόν τρόπο ἡ Κυρία Θεοτόκος, πού γεύτηκε τή θυσία τοῦ Υἱοῦ Της, τόν πόνο τῆς ἀπώλειας καί τοῦ θανάτου, δίνει σέ ὅλους μας τό θυσιαστικό πνεῦμα γιά νά κερδίσουμε τήν αἰώνια ζωή. Μᾶς παρηγορεῖ, ἰδίως ὅσους χάνουμε προσφιλῆ πρόσωπα, ὅτι ὁ χωρισμός εἶναι προσωρινός, ὅπως καί Ἐκείνη χωρίστηκε προσωρινά ἀπό τόν Υἱόν Της καί τώρα εἶναι μαζί Του αἰωνίως. Μᾶς δίνει θᾶρρος, διότι Ἐκείνη γέννησε τόν Ἀρχηγό τῆς Ζωῆς καί ὅσοι πιστεύουν στόν Υἱόν Της δέν θά γευτοῦν θάνατο, ἀλλά θά ζοῦνε αἰώνια κοντά στήν Παναγία καί στόν Υἱόν Της.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Ἡ Παναγία εἶναι ἡ θερμή πρέσβειρά μας πρός τόν Οὐρανό. Εἶναι ἡ μεγάλη Μητέρα μας, ἡ καταφυγή μας στίς ὅποιες δυσκολίες μας. Στήν κάθε δυσκολία μας, «Παναγία μου», φωνάζουμε, στίς τραγικές στιγμές σέ Ἐκείνη καταφεύγουμε καί ἀσπαζόμαστε εὐλαβικά τήν ἱερά εἰκόνα Της. Ὁ λαός Τῆς ἔχει δώσει χιλιάδες προσωνύμια, σχετιζόμενα ἄλλοτε μέ τόν τόπο καί ἄλλοτε μέ τόν τρόπο τῆς εὐεργεσίας Της. Εἶναι ἡ Προυσσιώτισσα, ἡ Σουμελᾶ, ἡ Παμμακάριστος, τῆς Τήνου, ἡ Ἐκατονταπυλιανή τῆς Πάρου κ. ἄ. Ἐπίσης, ἡ Ἐλεοῦσα, ἡ Γιάτρισσα, ἡ Φανερωμένη, ἡ Μυροβλύτισσα, καί τόσα ἀναρίθμητα ἄλλα, πού ἐκφράζουν τήν εὐλάβεια ὅλων μας, πρός τό ἱερό Πρόσωπό Της.
Ἄς μείνουμε πάντα στή Σκέπη Της, μέ πίστη στόν Τριαδικό Θεό.
Χρόνια πολλά και εὐλογημένα,
Ἡ Παναγία βοήθειά μας
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Νικαίας Ἀλέξιος