«Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι,
προσκυνήσωμεν Ἅγιον Κύριον Ἰησοῦν,
τὸν μόνον ἀναμάρτητον.
Τὸν Σταυρόν σου Χριστὲ προσκυνοῦμεν
καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν…».
Ἀγαπητοί µου ἀδελφοί,
Τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως, µᾶς πληµµυρίζει µέ χαρά καί αἰσιοδοξία. Μέ τή πασχάλια χαρά ἀγάλλεται ἡ Ἐκκλησία, τά οὐράνια καί τά ἐπίγεια, οἱ καρδιές τῶν πιστῶν. «Χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται τῆς ἀναστάσεως τήν πεῖραν εἰληφότα», ἀναφωνεῖ ὁ ἱερός ὑµνογράφος. Τά πάντα, ἔµψυχα καί ἄψυχα ἀκόµη, χαίρονται µπροστά στήν Ἀνάσταση, ὅπως τά πάντα, ἔµψυχα καί ἄψυχα χαίρονταν στή Θεία Γέννηση. Ὁ Ἀναστάς Κύριος συνέτριψε ὁλοκληρωτικά καί µόνιµα τό κράτος τοῦ διαβόλου.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου µας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ γιά τή συνείδηση τῆς Ἁγίας µας Ἐκκλησίας τήν φλόγα γιά τόν φωτισµό καί τή θέρµανση τῆς ἀνθρωπότητος. Δίκαια ἀποκαλεῖται καί βιώνεται ὡς «ἑορτὴ ἑορτῶν καὶ πανήγυρις πανηγύρεων». Τοῦτο ἐκφράζεται στήν Ὀρθόδοξη ἁγιογραφία. Ἡ κάθοδος τοῦ Χριστοῦ στόν Ἅδη γίνεται γιά νά δώσει ἐλπίδα στούς ἐκεῖ ἀπό αἰώνων κοιµηθέντες. Ὁ Χριστός, κατεβαίνοντας στόν Ἅδη, ἐλευθέρωσε τόν Ἀδάµ καί τήν Εὔα ἀπό τόν θάνατο. Ἔτσι, ὅπως διά τοῦ Ἀδάµ προῆλθε ἡ πτώση τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ἔτσι µέ τήν ἀνάσταση τοῦ Ἀδάµ γευόµαστε τούς καρπούς τῆς ἀναστάσεως καί τῆς σωτηρίας. Λόγῳ τῆς ἑνότητος τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ὅ,τι ἔγινε στόν προπάτορα ἐπέδρασε καί σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ὁ Χριστός νίκησε τόν θάνατο καί µεῖς ψάλλουµε εὐλαβικά: «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας…».
Γι’ αὐτούς τούς λόγους ἡ χαρακτηριστικότερη εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ θεωρεῖται ἡ κάθοδός Του στόν Ἅδη, ἀφοῦ ἡ οὐσία τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως εἶναι ἡ νέκρωση τοῦ θανάτου καί ἡ κατάργηση τοῦ διαβόλου: «Θανάτου ἐορτάζοµεν νέκρωσιν, ἅδου τὴν καθαίρεσιν», ψάλλουµε στήν Ἐκκλησία. Ἡ καθαίρεση τοῦ Ἅδου καί ἡ νέκρωση τοῦ θανάτου εἶναι τό βαθύτερο νόηµα τῆς ἀναστασίµου ἑορτῆς.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, µέ ἐµφανῆ ἐνθουσιασµό, πρόσφεραν µέ συγγραφές τήν ἀληθινή διάσταση τοῦ µεγάλου γεγονότος τῆς Ἀνάστασης. Ἡ ἐνανθρώπηση και ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ δύο κορυφαῖοι σταθµοί τοῦ ἔργου τῆς Θείας Οἰκονοµίας. Μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Λόγου, ὁ Θεός εἰσέρχεται στήν Ἱστορία καί θεραπεύει τή Δηµιουργία, ἐνῶ µέ τήν Ἀνάστασή Του εἰσάγει τόν ἄνθρωπο στήν αἰωνιότητα. Ἡ ἔπαρση τοῦ χοϊκοῦ Ἀδάµ ἀπέκοψε τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τή ζωή, ὁδηγώντας το σέ πνευµατικό θάνατο. Ἀντίθετα, ἡ ὑπακοή καί ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ, πού νίκησε τόν θάνατο, ἐπανέφερε τήν ἀνθρωπότητα στή ζωή. Ἡ ἁµαρτία, πού προῆλθε ἀπό τό «ξύλο τῆς ἀπιστίας», ἐξαλείφθηκε µέ τό ξύλο τῆς ὑπακοῆς, ἐπί τοῦ ὁποίου σταυρώθηκε ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου. Τό κακό συνίσταται στήν ἀνυπακοή, τό καλό εὐδοκιµεῖ µέ τήν ὑπακοή.
Ἡ Ἁγία µας Ἐκκλησία µᾶς καλεῖ σέ σεµνή καί ταπεινή πορεία, γιά νά ἀπελευθερωθοῦµε ἀπό τά δεσµά τῆς ἁµαρτίας, καί νά περάσουµε ἀπό τόν θάνατο τῆς ἁµαρτίας στήν ζωή τῆς σωτηρίας, πού ἀνατέλλει ἀπό τόν κενό τάφο τοῦ Ἰησοῦ. Πλήρεις χαρᾶς, προσδοκοῦµε τό αἰώνιο Πάσχα, µέτοχοι «ξενίας δεσποτικῆς καὶ ἀθανάτου τραπέζης».
Ἀδελφοί µου ἀγαπητοί,
Ἡ ἀναστάσιµη χαρά εἶναι βίωµα τῶν πιστῶν πού συνδέονται µέ τόν Κύριο Ἰησοῦ-Κεφαλή τῆς Ἑκκλησίας, τῆς Ὁποίας εἴµαστε µέλη. Μετέχοµε στά ζωοποιά µυστήριά της. Μέ τή Θεία Εὐχαριστία γινόµαστε «σύσσωµοι» καί «σύναιµοι» Χριστοῦ. Ἡ χαρά τοῦ ἀναστηµένου Κυρίου εἶναι καρπός τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος στήν καρδιά µας (Γαλ. 5,22). Ἡ χαρά συνοδεύει τόν ἀγώνα µας νά ζοῦµε κατά τό θέληµα τοῦ Κυρίου καί νά ἀγωνιζόµαστε γιά τήν ἐξάπλωση τῆς Βασιλείας Του. Ἡ χαρά παραµένει µέσα µας ἀκόµη καί κατά τίς ὧρες τῶν δοκιµασιῶν, τῶν θλίψεων καί τῶν πειρασµῶν µας. Ἐπικαλούµαστε τόν Κύριο µέ θέρµη καί Ἐκεῖνος µᾶς ἐνισχύει καί στίς δυσκολίες. Παραµένουµε πάντα γαλήνιοι καί χαρούµενοι. Βιώνουµε τή χαρά τοῦ ἀναστηµένου Κυρίου, ἐπαναλαµβάνοντας τά λόγια τοῦ ἁγίου Σεραφείµ τοῦ Σάρωφ, ὅπως ὑποδεχόταν στό ταπεινό κελλί του τούς ἐπισκέπτες του: «Χαρά µου, Χριστὸς ἀνέστη!»
Χριστός Ἀνέστη, Ἀδελφοί µου!
Χρόνια πολλά καί εὐλογηµένα
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Νικαίας Ἀ λ έ ξ ι ο ς