«Χαῖρε Δέσποινα, Παρθένε, χαῖρε πάναγνε, χαῖρε δοχεῖον Θεοῦ,
χαῖρε λυχνία φωτός, Ἀδὰμ ἡ ἀνάκλησις, Εὔας ἡ λύτρωσις,
ὄρος ἅγιον, περιφανὲς ἁγίασμα, καὶ νυμφὼν ἀθανασίας.»
.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Στή διαδρομή τοῦ ἱστορικοῦ χρόνου ὑπάρχουν κάποια γεγονότα, πού χαρακτηρίζονται σταθμοί τῆς Ἱστορίας, ἄλλοτε τῆς παγκόσμιας καί ἄλλοτε τῆς τοπικῆς.
Σημαντικό σταθμό τῆς παγκόσμιας Ἱστορίας συνιστᾷ ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου∙ τοῦτο διότι ὑπερβαίνει τόν ἱστορικό χρόνο καί ἐπαναφέρει στό προσκήνιο τό λόγο ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου στή γῆ. Πλαστήκαμε γιά νά μετάσχουμε τῆς Θείας Μακαριότητας, μαζί μέ τούς Ἁγίους Ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι περιστοιχίζουν τό Θρόνο τοῦ Θεοῦ καί προσφέρουν ἀκατάπαυστα τόν ὕμνο στήν Ἁγία Τριάδα καί στήν παρακαθημένη ἐκ δεξιῶν τοῦ Υἱοῦ Ὑπεραγία Θεοτόκο καί Μητέρα Του. Οἱ Πρωτόπλαστοι, μέ τήν παρακοή, διέρρηξαν τή σχέση τους μέ τήν Οὐράνια ὀμορφιά καί τήν ἁρμονική σχέση τους μέ τόν Θεό∙ τίς συνέπειες ὑφιστάμεθα ὅλοι.
Ὡστόσο, ὁ Θεός ἀγαπᾷ τά πλάσματά Του καί ἡ βούλησή Του ἐξαρχῆς ἐπεξεργάζεται τήν ἐπάνοδο τῶν ἐκπεσόντων καί τή σωτηρία ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας. Ὁ διαρρεύσας χρόνος φαντάζει μακρύς, ἀλλά ὑπόψη ἡ βιβλική ῥήση ὅτι «χίλια ἔτη ὡς ἡμέρα μία» (Ψαλμός 89, 4). Οἱ αἰῶνες καί οἱ χιλιετίες εἶναι στιγμές στή διάσταση τῆς αἰωνιότητας καί ὁ καθένας μας, ἀνακαλώντας τήν προσωπική του διαδρομή, εὔκολα κατανοεῖ πώς ὅ, τι προηγήθηκε στή ζωή μας ἦσαν κάποιες στιγμές, τίποτε περισσότερο.
Ὁ Θεός ἀνέμενε τόν κατάλληλο χρόνο, ἐξαγγέλλοντας ὁ Ἴδιος μέ τό Πρωτευαγγέλιο (Γεν. 3, 14-15) καί συντηρώντας τήν ἐλπίδα τῶν ἀνθρώπων μέσῳ τῶν Προφητῶν. Τό Μυστήριο, τό «χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον», ἔφτασε ἡ κατάλληλη στιγμή νά φανερωθεῖ (Κολασσαεῖς 1,26). Τό Μυστήριο τῆς σωτηρίας μας διακονεῖ καί ἐνεργεῖ ὁ Υίός τοῦ Θεοῦ, γενόμενος ἄνθρωπος γιά νά σώσει τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τήν «δουλεία τοῦ ἐχθροῦ». Ἀπεστάλη ἐξ Οὐρανοῦ «ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» (Γαλ. 4, 4). Μέ τήν ἔλευσή Του στόν κόσμο ὁ Χριστός, ἑνώνεται μαζί μας καί μᾶς σώζει, ἀφενός μέ τήν ἕνωση τῆς ἀνθρώπινης φύσης μέ τήν Θεία καί ἀφετέρου μέ τήν κοινωνία τοῦ Τιμίου Σώματος καί τοῦ Ἀχράντου Αἵματός Του. Τό Θεοσύστατο Μυστήριο, πού περιγράφει παραστατικά ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής Ματθαῖος (26, 26-28), ἐπαναλαμβάνεται σέ κάθε Θεία λειτουργία. Κοινωνώντας τῶν Θείων καί ἱερῶν Μυστηρίων, δεχόμαστε Φάρμακον Ἀθανασίας.
Αὐτοῦ τοῦ Μυστηρίου Διάκονος εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, δεχομένη νά γίνει Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἀπαντώντας θετικά στόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ. Ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου εἶναι καί εὐαγγελισμός τῆς ἀνθρωπότητας ὁλόκληρης. Εἶναι ἡ ἀπαρχή τῆς διαδικασίας τῆς σωτηρίας μας. Εἶναι ἡ πραγμάτωση τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἐπικύρωση τῶν πολλῶν προφητικῶν ῥήσεων.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Οἱ εὐσεβεῖς πρόγονοί μας ἐπέλεξαν τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, νά λειτουργήσει καί γιά τόν εὐαγγελισμό τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων. Καταλληλότερη ἡμέρα προφανῶς δέν θά μποροῦσε νά ὑπάρξει. Ἔτσι συλλειτούργησε ἡ Πίστη μέ τή δίψα τῆς ἐλευθερίας. Ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος ἄλλωστε ἔγινε ὁ Ἀγώνας τοῦ 1821. Οἱ πολεμιστές ἐξομολογοῦνταν καί κοινωνοῦσαν, καί στή συνέχεια ξεχύνονταν στίς μάχες. Στά διαλείμματα ἔκαναν τάματα στήν Παναγία καί στούς Ἁγίους. Οἱ Ναοί καί τά ξωκλήσια γέμιζαν ἀπό γονατιστούς μαχητές πού προσεύχονταν καί οἱ ἀνάσες τους ἔσμιγαν μέ τό θυμίαμα καί ἀνέβαιναν μαζί στό Θρόνο τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ Θεός «ὑπέγραψε τήν ἐλευθερία τῶν Ἑλλήνων καί δέν παίρνει πίσω τήν ὑπογραφή Του», σύμφωνα μέ τόν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Ὁ ἄλλος πρωτεργάτης τοῦ Ἀγώνα Γιάννης Μακρυγιάννης συμπληρώνει: «Ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη, πρᾶμα τζιβαϊρικόν πολυτίμητο, ὁποῦ τό βαστήξαμε εἰς τήν τυραννία τοῦ Τούρκου, δέν τό δίνουμε τώρα σέ κανένα, οὔτε τό καταφρονοῦμε, γιατί εἴμαστε Ἕλληνες».
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Νικαίας Ἀ λ έ ξ ι ο ς